Το μόνο που κινδυνεύεις να χάσεις με την ταπείνωση είναι ο εγωισμός σου, και είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να χάσεις.
Ο ταπεινός, δεν είναι ανόητος.
Ανόητος μπορεί να φαίνεται στα κοσμικά βλέμματα και μπροστά στους δαίμονες, αλλά στην ουσία είναι πλούσιος χάριτος και λογικής.
Ο ταπεινός είναι σαν τον ήλιο.
Δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι.
Όπως ο ήλιος λάμπει χωρίς κραυγές, έτσι και ο ταπεινός λάμπει δια της χαριτωμένης παρουσίας του.
Μέσα από την ταπείνωση λάμπει ο Κύριος, ως ήλιος της δικαιοσύνης και οι ακτίνες Του φεγγοβολούν και θερμαίνουν όλη τη δημιουργία.
Με την ταπείνωση φτερουγίζεις μέσα σε μία ουράνια αρετή.
Με την ταπείνωση γίνεται η ύπαρξή σου κομμάτι του Παραδείσου.
Ταπείνωση είναι όχι ο αγώνας για να αποκτήσεις αγάπη, αλλά για να γίνεις αγάπη. Συντονισμός στη μελωδία της Βασιλείας των Ουρανών.
Η Αγιότητα του ταπεινού λάμπει μέσα απο δάκρυα, τραύματα και σιωπές.
Η ταπεινότητα μοιάζει με μια μικρή φλόγα από ένα καντηλάκι, μικρή μεν, αλλά ικανή να διαλύσει το σκοτάδι.
Η ταπείνωση έχει λεβεντιά και στην ουσία είναι μια ερωτική υπαρξιακή στάση ζωής.
Η πορεία του μετανοημένου ανθρώπου θα είναι πάντα μοναχική αλλά αρχοντική και ευλογημένη κι αυτό διότι ξέρει Ποιος τον περιμένει στο τέλος της διαδρομής . . .
Δεν σου αρκεί αυτό;…
π. Σπυρίδων Σκουτής
