Είναι δυο ιστορικά γεγονότα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους ως δυο κορυφαίες πράξεις Αγάπης του Νυμφίου της Εκκλησίας για τον εθελουσίως μακρυνθέντα εξ Αυτού άνθρωπο, με στόχο τη σωτηρία του.
Επί του Σταυρού, την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή κρέμεται ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, ο Θεάνθρωπος Κύριος. Το έργο της Θείας Οικονομίας για την σωτηρία και την λύτρωση του πεπτωκότος ανθρώπου κορυφώνεται. Τίθεται όμως, ένα ερώτημα: Με ποιο τρόπο ο καθένας από εμάς προσεγγίζει και με ποια διάθεση ενατενίζει τον Εσταυρωμένο;
Πλησιάζοντάς τον συναισθηματικά, δε θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει ούτε ποιος είναι ο «επί του Σταυρού κρεμάμενος» ούτε τον λόγο που ανέβηκε στον Σταυρό ούτε τη σημασία του «εσταυρώθης δι’ εμέ ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν».Κι αυτό θα συμβεί, επειδή ο συναισθηματισμός δεν εμπεριέχει την λογική.
Το συναίσθημα προσλαμβάνει κάτι το εξωτερικό και ο άνθρωπος, μέσω των ψυχοσωματικών διεργασιών του, άλλοτε το απορρίπτει και άλλοτε το δέχεται.
Αλλά και όταν το αποδέχεται δεν το προσλαμβάνει αντικειμενικά, όπως πραγματικά είναι, αλλά υποκειμενικά, όπως ο ίδιος το εννοεί.
Συνεπώς δεν μπορεί ο άνθρωπος μέσω του συναισθήματος να προσεγγίσει ι το όλο γεγονός της Σταυρώσεως και να το κατανοήσει.
Πλησιάζοντας τον Εσταυρωμένο μέσω της φιλοσοφίας και κυρίως μέσω του ορθολογισμού και πάλι δεν θα τα καταφέρει.
Διότι βλέπει να βρίσκεται επί του Σταυρού κάποιος και ακούει πως Αυτός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, πως ένας Θεός κρέμεται επί του Σταυρού.
Ποια λογική μπορεί να προσλάβει και να αντιληφθεί αυτήν την πραγματικότητα; Η λογική βρίσκεται μέσα στον χώρο που υπάρχει ο θνητός άνθρωπος, μέσα στον πεπερασμένο νου και την πεπερασμένη διάνοιά του.
Δεν μπορεί, λοιπόν, η λογική από μόνη της να αναβιβασθεί και να προσεγγίσει την αλήθεια που αφορά στο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας.
Δεν μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη λογική το πώς ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, Ο Θεός, έγινε άνθρωπος, ενώνοντας την Θεία φύση Του με την ανθρώπινη φύση, ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως.
Δεν μπορεί, τέλος, να αντιληφθεί τον λόγο που Αυτός, ο Σαρκωμένος Θεός, έφθασε μέχρι την Σταυρική θυσία, για να σώσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο.Συνεπώς, το «ποίος είναι Αυτός που κρέμαται επί του Σταυρού» δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε ούτε με το συναίσθημα ούτε με την φιλοσοφία ή τον ορθολογισμό.
Η οδός που θα μας οδηγήσει σε αυτήν την κατανόηση είναι η πίστη. Πίστη είναι η αποδοχή της Θείας Αποκαλύψεως.
Αποδεχόμεθα αυτά που μας αποκάλυψε ο Σαρκωθείς Λόγος του Θεού Πατρός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, μέσω της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως.
Το ότι υπήρξε ως πρόσωπο ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, μας το επιβεβαιώνει η Ιστορία. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είναι ιστορικό Πρόσωπο και η διδασκαλία Του έχει διασωθεί.
Μέσα σε αυτήν την διδασκαλία ανευρίσκουμε την αλήθεια για τον Ιδιον και την Θεανθρώπινη αγάπη Του, η οποία Τον οδήγησε στην Σταυρική θυσία για την σωτηρία του ανθρώπου.
Αποδεχόμενοι διά της πίστεως όλα αυτά κατανοούμε και το λυτρωτικό για μάς γεγονός της Σταυρώσεως, καθώς και το «ποίος είναι Αυτός που κρέμαται επί του Σταυρού».
Η πίστη λοιπόν αποκλείει όλες τις άλλες οδούς ως αδιέξοδα και απομένει η μόνη οδός που καταλήγει στον επί Σταυρού αναρτηθέντα Θεάνθρωπο Κύριο.
Ο άνθρωπος, σήμερα, δυστυχώς, στερείται αυτής της πίστεως και προσπαθεί συναισθηματικά ή ορθολογικά και φιλοσοφικά να κατανοήσει το μυστήριο του Σταυρού.
Έτσι, όμως, μένει τελείως άγευστος και αμέτοχος της αγάπης και της λυτρώσεως που πηγάζει από την Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου Κυρίου.
Για να αποκτήσει αυτήν την πίστη ο υπερφίαλος και παντογνώστης άνθρωπος πρέπει να ταπεινωθεί και να αποδεχθεί όσα ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός απεκάλυψε για τον Εαυτόν Του, για το πλάσμα Του, τον άνθρωπο και τον τρόπο της σωτηρίας του.
Κατανοώντας ο άνθρωπος το γεγονός της σταυρώσεως μπορεί συνεπακόλουθα να προσεγγίσει και να κατανοήσει το γεγονός της Αναστάσεως.
Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι σύμβολο, αλλά ιστορικό και αιώνιο γεγονός. Και το λέγω αυτό, γιατί μερικοί αρνούνται μια άλλη διάσταση ζωής και ισχυρίζονται ότι η όλη υπόθεση της νύχτας του Πάσχα είναι ένας εφήμερος συναισθηματισμός, τίποτε δε περισσότερο από μια ρομαντική συγκίνηση και χαρά.
Την Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου την επιβεβαιώνουν: α. Ο κενός τάφος, “τα οθόνια κείμενα μόνα” (Ιωάν. 20, 6). β. Οι εμφανίσεις του Αναστάντος Κυρίου στην Μητέρα Του, στις Μυροφόρες, στην Μαρία την Μαγδαληνή, στον Απόστολο Πέτρο, στον Λουκά και τον Κλεόπα, στο υπερώο, στους πεντακοσσίους ανθρώπους εκτός του περιβάλλοντός Του (Α΄Κορ. 15, 6) στον αδελφόθεο Ιάκωβο, σε όλους τους Μαθητές Του στο όρος των Ελαιών και τέλος στον διώκτη των Χριστιανών Σαύλο και μετέπειτα διαπρύσιο κήρυκα της Αναστάσεώς Του Απόστολο των Εθνών Παύλο.
Καλό είναι όμως, να γνωρίζουν αυτοί οι αντιρρησίες ότι πέρα από την ιστορική βεβαίωση της Αναστάσεως υπάρχει και η ρεαλιστική τοιαύτη.
Ο Ορθόδοξος λαός, όταν προσεύχεται ή όταν συμμετέχει σε κάποιο εκκλησιαστικό-λατρευτικό γεγονός, δεν συμμετέχει με νοητικά ιδεολογήματα, αλλά με τις αισθήσεις του.
Το κερί το αναμμένο, το σταυροκόπημα, το άρωμα του λιβανιού, οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες και το «Χριστός ανέστη» που ψάλλουν τα χείλη και η καρδιά αποδεικνύουν ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα πανηγύρι οντολογικής γιορτής που διαλαλεί μια μυστική βεβαιότητα για την Αυτοζωή που νικά τον θάνατο· «θανάτω θάνατον πατήσας».
Μήπως γι᾽ αυτό δεν επιτρέπεται εφέτος η τοιούτου βίωση του γεγονότος της Αναστάσεως;
Ο Ζωοδότης Θεάνθρωπος Κύριο, κατήλθε στον Άδη. Όμως, όπου εισέρχεται το φως, εκεί διαλύεται το σκοτάδι. Όπου εμφανίζεται η ζωή, εκεί καταργείται ο θάνατος.
Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Αυτοζωής, της πηγής του Φωτός.
«Ότε κατήλθες προς τον θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος… και τους τεθνεώτας ανέστησας…». «Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γή και τα καταχθόνια…».
Η ελπίδα της Αναστάσεως ανήκει σε όλους, αδιαφόρως του πνευματικού επιπέδου τους και είναι συνενωμένη με την φύση του Ελληνικού Έθνους μας.
Αυτή την ελπίδα της νίκης κατά του θανάτου βιώνουν στον Ορθρο της Αναστάσεως άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, πιστοί ή αδιάφοροι, άξιοι ή ανάξιοι, δίκαιοι ή άδικοι, τελώνες ή άγιοι· «ουκούν, εισέλθητε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών» (Ιω. Χρυσ. Κατηχ. Πάσχα, PG 59, 722).
Το γεγονός, της Αναστάσεως, η θανάτωση του θανάτου, είναι υπόθεση αποδοχής και όχι διερευνήσεως. Είναι δηλαδή υπόθεση πίστεως και όχι διανοητικής αντιλήψεως.
Η ύπαρξη και η ενέργεια του Τριαδικού Θεού και το γεγονός της Αναστάσεως, καθώς και η αθανασία βρίσκονται έξω από τον χώρο και τον χρόνο.
Πώς επιζητούμε να γίνουν αντιληπτά μέσω της πεπερασμένης διανοίας μας και των αισθήσεων, όταν αδυνατούμε να συλλάβουμε την καμπυλότητα του χωροχρόνου, τον δυϊσμό σωματιδίου-κύματος και τον χώρο των δέκα διαστάσεων της κβαντικής θεωρίας;
Τολμούμε ποτέ να απορρίψουμε με παιδαριώδη αφέλεια την φυσική; Πώς επιχειρούμε κάτι τέτοιο για την μεταφυσική;
Ο Θεάνθρωπος Κύριος «συνανέστησε παγγενή τον Αδάμ», όλο δηλαδή το γένος των ανθρώπων, τον κάθε άνθρωπο.
Ο ατομοκεντρικός βίος της αμαρτωλότητός μας, όμως γίνεται άμεσο εμπόδιο στην κατανόηση του γεγονότος αυτού.
Πώς συνέβη στο πρόσωπο του Αδάμ, η καθολική ανθρώπινη φύση να αποκοπεί από την δυνατότητα της ζωής και πώς στο Πρόσωπο του Ενανθρωπήσαντος Λόγου του Θεού Πατρός η καθολική και πάλι φύση να «συνανίσταται» και να ζωοποιείται;
Η ανθρώπινη γνώση μας όσο πλούσια κι αν είναι και οι φιλοσοφικές μας κατηγορίες ελάχιστα μας βοηθούν να κατανοήσουμε το γεγονός αυτό, το οποίο, όμως, είναι βασική προϋπόθεση για να δυνηθούμε να ανεύρουμε το νόημα της τραγωδίας της Ιστορίας.
«Ώσπερ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται». «Επειδή γάρ δι᾽ ανθρώπου ο θάνατος, και δι᾽ ανθρώπου ανάστασις νεκρών», μας τονίζει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του (15, 21-22).
Τοιουτοτρόπως, στο Πρόσωπο του Χριστού, του Αναστημένου Θεανθρώπου και «εν σαρκί» Αναληφθέντος, προσλαμβάνει ο Θεός «πάσαν σάρκα» – όταν αυτή εναποθέτει με τον θάνατο όλες τις αντίθετες πεποιθήσεις της – και την ζωοποιεί.
Όπως, λοιπόν, «διά του Λόγου» η αγάπη του Τριαδικού Θεού εποίησε τα πάντα, κατά παρόμοιο τρόπο και «διά του ενσάρκου Λόγου» ανακαινίζει τα πάντα και τα αφθαρτοποιεί.
Εάν εφέτος, λόγω των ιδιαζόντως εξαιρετικών συνθηκών που βιώνουμε ως Ορθόδοξο Ελληνικό Εθνος και κυρίως λόγω της στερήσεως της συμμετοχής στην Θεία Λατρεία της Μ. Εβδομάδος και κυρίως στην Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως αυτή η χαρά είναι μειωμένη, εν τούτοις ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και το ανέσπερο Φως της Αναστάσεώς Του φωτίζει την Ορθόδοξο Ελλάδα μας.
Καμία αντίθετη δύναμη δεν μπόρεσε ούτε και θα μπορέσει ποτέ να σβήσει την αιώνια ανταύγεια αυτού τού Φωτός στις καρδιές των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών. Ας μην αυταπατώνται οι υπηρέτες του σκότους.
Αυτό το Φως θα μας οδηγήσει στην Λύτρωση, αν με μετάνοια και πίστη προσβλέψουμε στον Αναστημένο Θεάνθρωπο Κύριό μας.
Για τον λόγο αυτό: «Ανέστη εκ νεκρών ο Σωτήρ του κόσμου…. Χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε…».
Του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου Ιεροκήρυκα Ι. Μ. Πατρών – Δρος Θεολογίας
Πηγή: romfea.gr
