«Στα Ιεροσόλυμα βρισκόταν», λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Συμεών. Ήταν πιστός και ευλαβής, περίμενε τη σωτηρία του Ισραήλ και τον καθοδηγούσε το Πνεύμα το Άγιο. Του είχε φανερώσει, λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα ότι δε θα πεθάνει προτού να δει το Μεσσία».

Πολύς ο πλούτος του Συμεών, ποικίλος ο οπλισμός του αρχηγού του στρατεύματος, γεμάτο καρπούς το φυτό, γεμάτη σταφύλια η άμπελος. Δεν ήταν μόνον άνθρωπος, αλλά ονομαζόταν και Συμεών, (που σημαίνει υπακοή). Επιπλέον, αποκαλείται δίκαιος, αλλά και ευλαβής, αλλά και τη σωτηρία του Ισραήλ επιζητούσε, και το Πνεύμα το Άγιο τον καθοδηγούσε και του φανέρωσε ότι δε θα πεθάνει προτού να δει το Μεσσία.

«Και τον καθοδηγούσε», λέει, «το Πνεύμα το Άγιο». Όχημα του Κυρίου ήταν ο Συμεών, θρόνος του Θεού, και γι’ αυτό παρέλαβε με τα χέρια τον βασιλέα των αιώνων.

«Του είχε φανερώσει το Άγιο Πνεύμα ότι δεν θα πεθάνει προτού να δει τον Μεσσία». Αναμφίβολα, η θεϊκή εντολή σήμαινε τη μετάβασή του από την παρούσα στην αληθινή ζωή, να περάσει από το επίγειο στο αληθινό φως, να μεταπηδήσει από τον πρόσκαιρο βίο στην αιωνιότητα, να μη μείνει στη φθορά, αλλά να ζήσει την ανακαίνιση, να δεχθεί την ανανέωση τον καιρό που έφθανε στο τέλος του ο παλαιός κόσμος και άνθρωπος.

«Το Άγιο Πνεύμα υπέδειξε σ’ αυτόν να πάει στο ναό». Η πηγή η ίδια οδήγησε τον διψασμένο στην πηγή.

«Μόλις οι γονείς έφεραν εκεί το παιδί, τον Ιησού, για να κάνουν γι’ αυτό τα έθιμα του Νόμου, Τον πήρε στην αγκαλιά του». Κράτησε στα χέρια του Αυτόν που στο χέρι Του βαστά την οικουμένη και το σύμπαν, Αυτόν που όρισε τα μέτρα (τις διαστάσεις) της θάλασσας με το χέρι Του, τον ουρανό με την παλάμη Του και ολόκληρη τη γη με τη χούφτα Του.

Και κρατώντας στα χέρια του το βρέφος είπε: «Τώρα, Κύριε, μπορείς να αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες». Τώρα, άφησέ τον να πεθάνει. Επειδή είχε φθάσει, πλέον, ο καιρός της συγχώρεσης, απελευθερώθηκαν οι αιχμάλωτοι και διαγράφηκαν τα χρέη τους. Γεννήθηκε ο βασιλιάς, και ελευθέρωσε τους φυλακισμένους, όσους δέθηκαν με τα δεσμά της αμαρτίας τους γλίτωσε, έφερε πίσω στη ζωή τους νεκρούς, ελάφρυνε τους φόρους που αυτοί έπρεπε να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους.

Με ποιον τρόπο όμως τον αφήνεις να πεθάνει; Όπως του υποσχέθηκες με το λόγο σου, ειρηνικά. Από τη στιγμή που με το λόγο Σου δημιούργησες την κτίση, με το λόγο Σου και αφήνεις ελεύθερο πεδίο δράσης σ’ αυτόν που όρισες να είναι άρχοντας της κτίσης (δηλαδή στον θάνατο).

«Να πεθάνει με ειρήνη». Με ποια ειρήνη; Με αυτήν που απορρέει από το Σταυρό. Γιατί εκείνο το μαχαίρι, ο Σταυρός, ήταν που αποκεφάλισε τον τύραννο, δηλαδή τον θάνατο και πρόσφερε την ειρήνη σ’ αυτούς που στρατεύονται με το Χριστό.

«Γιατί τα μάτια μου είδαν το Σωτήρα που ετοίμασες». Είδα αυτά που πολλοί επιθύμησαν να δουν και δεν αξιώθηκαν να δουν, τον Θεό ως άνθρωπο, τον ήλιο μέσα σε ένα σύννεφο, (δηλαδή μέσα σε ανθρώπινο σώμα), να σκορπά το φως.

«Τα μάτια μου είδαν το Σωτήρα», το οποίο σημαίνει ότι είδα την ενανθρώπηση του Υιού Σου, με την οποία εξασφάλισες τη σωτηρία των ανθρώπων. Δεν είδα, βέβαια, το Θεό αυτόν καθεαυτόν, επειδή κανένας άνθρωπος δε μπορεί να δει το Θεό, όπως ακριβώς είναι, στην ουσία Του.

«Γιατί τα μάτια μου είδαν το Σωτήρα που ετοίμασες για όλους τους λαούς, φως που θα φωτίσει τα έθνη και θα δοξάσει το λαό σου τον Ισραήλ». Οι ευεργεσίες και οι ευλογίες του Θεού είναι κοινές και αδιαίρετες τόσο για τους Ιουδαίους όσο και για τα υπόλοιπα έθνη. Ο Χριστός από τη στιγμή της έλευσής Του στον κόσμο σε όλους προσφέρει τα πάντα και από κανέναν τίποτε δεν παίρνει. Άφθονες τιμές αποδίδει, χωρίς μέτρο προσφέρει τις δωρεές Του.

Ο Ιωσήφ όμως και η μητέρα του Χριστού ακούγοντας τα όσα είπε ο Συμεών θαύμασαν, πώς ο Χριστός καταδέχεται να γίνει υιός του ανθρώπου. Θαύμασε η Μαρία πώς η κοιλία μιας γυναίκας χώρεσε τον Θεό, πώς η δούλη γέννησε αυτόν που ελευθέρωσε την κτίση.

Λέει, επίσης, ο Συμεών: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείο αντιλεγόμενο». Θα γίνει αιτία να καταστραφούν αυτοί που επιμένουν στην απιστία τους και αιτία να ανορθωθούν αυτοί που πέρασαν από την απιστία στην πίστη.

Ο Χριστός ήταν ο θεμέλιος λίθος της οικοδομής, αλλά σκόνταφταν σ’ αυτόν όσοι δεν έβλεπαν, γιατί είχαν στραμμένα αλλού τα μάτια τους. Δε θα πρέπει, λοιπόν, να αποδίδεται σ’ Αυτόν η πτώση εκείνων που έχουν πέσει, αλλά η έγερσή τους.

Από το βιβλίο: «ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ. Πατερικοί Λόγοι σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές». Ενωμένη Ρωμηοσύνη. Σειρά: Πατερικός άμβων 1, Θεσσαλονίκη 2020, σελ. 191 (αποσπάσματα).

Πηγή: koinoniaorthodoxias.org