Η ορθόδοξη ευσέβεια αποδίδει στην Παναγία και τον τίτλο της Μεσίτριας. Στην πραγματικότητα όμως ένας είναι ο «Μεσίτης», ο μεσολαβητής και συμφιλιωτής ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. «Εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ. β’ 5).
Το μεσολαβητικό και λυτρωτικό λειτούργημα δεχόμαστε ότι ανήκει απόλυτα στον Θεάνθρωπο Κύριο. Στην Παναγία αποδίδομε τον τίτλο της Μεσιτρίας, επειδή είναι μητέρα του Μεσίτου (πρβλ. «πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου») και πάντοτε με την έννοια της πρεσβευτρίας. Η Θεοτόκος είναι μεσίτρια υπό την έννοια ότι δεν παύει να πρεσβεύη και ικετεύη για μας. Και η συνεχής αυτή πρεσβεία της ονομάζεται και μεσιτεία, η οποία βέβαια δεν είναι ανεξάρτητη από την μεσιτεία του Ιησού, αλλά εντάσσεται σ’ αυτή και εξαρτάται απ’ αυτή.
«Η μεσιτεία του Χριστού είναι φυσική, όντος του αυτού Θεού και ανθρώπου. Η μεσιτεία της Μαρίας προς τον Θεόν χάριν των ανθρώπων γίνεται χάριτι και ευδοκία. Δια του πληρώματος της θείας χάριτος, η οποία “επεσκίασε” (Λουκ. α’ 35) και “έσωσε” την Μαρίαν (Λουκ. α’ 47) , απέκτησεν αύτη την παρρησίαν της προς τον Κύριον μεσιτείας» (Φαράντου, 143).
Πόση είναι η φιλανθρωπία και η συγκατάβασις του Θεού μας! Και μόνη η αγάπη της Παναγίας Τριάδος ήταν υπεραρκετή για τη ζωή και τη σωτηρία του ανθρώπου. Αλλ’ αν η αγάπη αυτή ήταν αρκετή για μας, δεν ήταν αρκετή για τον Θεό της Αγάπης. Έτσι, με το μεσιτικό έργο του Θεανθρώπου Ιησού, έχομε και νέα έκφρασι της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ’ 16).
Αλλά ο θεός προχωρεί και σε νέα έκφρασι της αγάπης του. Αναδεικνύει την Παναγία, έναν δηλαδή από μας, στο λειτούργημα του ουράνιου Πρεσβευτού, ώστε να μη έχωμε πια καμμιά αμφιβολία, αλλά απόλυτη βεβαιότητα για τη σώζουσα αγάπη του. Ύστερα από κάτι τέτοιες διαπιστώσεις ο απόστολος Παύλος ξεσπούσε σε θριαμβευτικές ιαχές, σαν κι’ αυτή: «Τα πάντα δι υμάς, ίνα η χάρις πλεονάσασα δια των πλειόνων την ευχαριστίαν περισσεύση εις την δόξαν του Θεού» (Β’ Κορ. δ’ 15).
Γενού μοι, πάναγνε Δέσποινα, γαλήνη και λιμήν παρακλήσεως.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)
