Όταν προσευχόμαστε και το κάνουμε μηχανικά, έχω ακούσει ότι δεν ισχύει η προσευχή.

Αληθεύει;

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος:

Κοίταξε, νομίζω ότι μοιάζει σαν κάποιον άνθρωπο που έχει ανορεξία αλλά τρώει με το ζόρι. Και ενώ τρώει και αηδιάζει και δεν θέλει να τα βάλει στο στόμα του αλλά τα τρώει, τα μασάει, και τα καταπίνει, και αυτό είναι κάτι σημαντικό. Τον κρατά στη ζωή.

Δηλαδή και όταν προσευχόμαστε και αισθανόμαστε ότι το κάνουμε με το ζόρι, είναι πολύ καλύτερο από το να μην κάνουμε τίποτα. Σίγουρα δεν είναι το τέλειο αλλά συγκρινόμενο με το τίποτα είναι πολύ σημαντικό.

Διότι θα’ρθει κάποια στιγμή που θα δει ο Θεός τον αγώνα μας και τον κόπο μας και θα μας δώσει τη Χάρη του για να ζωογονήσει την ψυχή μας.

Οπότε να μη σκεφτόμαστε ότι: “τι να κάνω την προσευχή μου αφού την κάνω με το ζόρι;”

Με το ζόρι, να την κάνουμε. Αυτό έχει και αξία ενώπιον του Θεού! Όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται και πιέζεται και ταλαιπωρείται για να τηρήσει την αγάπη του προς τον Θεό, αυτό έχει πιο πολύ αξία από εκείνον ο οποίος το κάνει με πολλή χαρά και με μεγάλη άνεση.