Ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός δέν ἀποτελεῖ γιά τόν πιστό μίαν ἁπλή συνήθεια, ἕνα τυπικό θρησκευτικό καθῆκον, μία κοινωνική ὑποχρέωση ἤ ἔστω μία ψυχολογική διέξοδο ἀπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τῆς καθημερινότητος.

Ἀντίθετα, μέ τήν προσέλευσή του στό ναό ἐκφράζει μίαν ὑπαρξιακή του ἀνάγκη. Τήν ἀνάγκη νά ζήσει ἀληθινά, αὐθεντικά. Νά συναντήσει τήν Πηγή τῆς ζωῆς του, τό Δημιουργό του, καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του.

Νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη καί τήν εὐλάβειά του στήν Παναγία μας καί στούς Ἁγίους, τοῦ φίλους τοῦ Θεοῦ. Νά νιώσει δίπλα του τούς πνευματικούς του ἀδελφούς.

Τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού μεταλαβαίνει στή θεία Λειτουργία, τοῦ χαρίζουν αὐτή τήν πληρότητα, τόν κάνουν νά αἰσθάνεται «συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ».

Ἔτσι, ἀναχωρεῖ ἀπό τό ναό μέ τή δύναμη ν’ ἀντιμετωπίσει σύμφωνα μέ τό θεῖο θέλημα καί μέ τήν προοπτική τῆς αἰώνιας ζωῆς τή φθαρτότητα τοῦ καθημερινοῦ του βίου.

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος