Πρέπει ν’ αγαπήσουμε πολύ τον Χριστό.

Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος.

Τον Παράδεισο οι άγιοι τον ζουν από δω.

Είμαστε εύκολοι να ευχόμαστε «καλόν Παράδεισον» και μάλιστα οι μονάχοι το έχουν πολύ πρόχειρο να λένε «καλόν Παράδεισον».

Το λένε όμως πολύ τυπικά, χωρίς να ξέρουν τι λένε.

Ο Παράδεισος είναι μέσα μας.

Μην περιμένουμε να βρούμε κήπους με ολόδροσα λουλούδια και αηδόνια.

Αυτά είναι ανθρώπινες παρομοιώσεις.

Ο Παράδεισος είναι ο Χριστός και όποιος αγαπήσει τον Χριστό και βάλει τον Χριστό μέσα του, έχει τον Παράδεισο.

Ζει τότε πράγματα που δεν λέγονται.

Μόνον λέει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

Τότε δεν έχουμε καμιά λύπη, καμιά στενοχώρια.

Θα είμαστε συνέχεια αγαλλώμενοι.

Εγώ γνώρισα στο Άγιον Όρος πολλούς ασκητάς, που πάντα είχαν αγαλλίαση.

Ξέρεις να ψάλλεις; Να μάθεις να λατρεύεις τον θεό!

Να ’ξερες με τι λαχτάρα λένε οι άγιοι την ευχή!

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Πώς νοιώθουν αυτές τις λέξεις!

Όταν ο Χριστός μπει στην καρδιά, τότε δεν υπάρχουν πάθη, εξαφανίζονται.

Πού να βρεις τότε μίση και αντιπάθειες και κατακρίσεις και εγωισμούς;

Έρχεται ο άνθρωπος σε άλλη κατάσταση.
– Γέροντα, πώς θα έρθω στην άλλη κατάσταση;
– Όταν αγαπήσεις πολύ τον Χριστό.

Από το βιβλίο «Μαθητεύοντας στον Γέροντα Πορφύριο», των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος.