Όλοι οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα του Θεού, είμαστε και παιδιά Του, καθώς είναι Πατέρας όλων. Η αγάπη και η έννοια Του είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους.

Τα αγαθά της γης, τα προσέφερε σε όλους τους ανθρώπους, για να ζουν με αυτά και να προοδεύουν.

Ο ερχομός του Χριστού στην γη, το κήρυγμα της αγάπης, η Σταυρική θυσία και η Ανάστασή Του αφορούσε και αφορά τον κάθε άνθρωπο, που έζησε, ζει και θα ζήσει στην γη, για την σωτηρία του.

Ο Χριστός καθόρισε τον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων, μιλώντας ξεκάθαρα για τις σχέσεις μεταξύ τους, με γνώμονα την αγάπη και την μοναδική σχέση Θεού – ανθρώπου, Πατέρα – παιδιού.

«Ἐγώ δέ λέγω ὑμίν, ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισούσιν ὑμᾶς. Καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς, ὅπως γένησθε υἱοί τοῦ πατρός ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους.» (Ματθ. ε’ 44-45)

Ο Θεός, ως κοινός Πατέρας, δεν κάνει διακρίσεις στα παιδιά Του. Όλα τα έχει προσφέρει δίκαια σε όλους, χωρίς διακρίσεις. Ο ήλιος ανατέλλει για όλους το ίδιο και η βροχή το ίδιο.

Το μόνο, που μας ζητά ως αντάλλαγμα της δωρεάς Του, είναι η αγάπη μεταξύ μας, χωρίς όρια, μέχρι και τους εχθρούς μας. Τότε μόνο θα είμαστε γνήσια τέκνα του Ουράνιου Πατέρα, όταν καταφέρουμε με την αγάπη να καλλιεργήσουμε την επικοινωνία και την σχέση μεταξύ μας.

Ο Θεός Πατέρας μας προσέφερε τα πάντα, γιατί είμαστε όλοι τέκνα Του. Εμείς, όμως, ως ελεύθεροι άνθρωποι, πλασμένοι από τον Ίδιο, έχουμε το δικαίωμα της επιλογής να αποδεχθούμε ή όχι τα δώρα Του, να ακούσουμε ή όχι την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον.

Η αποδοχή ή όχι των δωρεών του Θεού δημιουργεί και την διάκριση μεταξύ των ανθρώπων, σε δικαίους και αδίκους, σε αγαθούς και πονηρούς.

Όποιος αποδέχεται τις θείες δωρεές και προσπαθεί σύμφωνα με τις εντολές του Θεού γίνεται δίκαιος και αγαθός, σε αντίθεση με αυτόν που τις απορρίπτει, ακολουθώντας τις εντολές του εγωισμού του.

Παρά τον χωρισμό αυτόν, όμως, δεν χάνεται η σχέση του Πατέρα με το παιδί. Ο Πατέρας δεν παύει ποτέ να αγαπά και να μεριμνά για τα παιδιά Του, ιδιαίτερα για τα παραστρατημένα, γιατί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Το αυτεξούσιο του ανθρώπου, η ελευθερία, που του έχει δοθεί ως δωρεά και προνόμιο από τον ίδιο τον Θεό, δεν Του επιτρέπει να επέμβει στην ζωή των ανθρώπων με το «έτσι θέλω», γιατί αλλιώς θα του καταργούσε αυτόματα την ελεύθερη βούληση.

Δεν αρκεί «να θέλει» ο Θεός, πρέπει πρώτα «να θέλει» και ο άνθρωπος.

Είναι άκυρη και λάθος η αντίδραση και η αγανάκτηση, που βγαίνει κατά του Θεού πολλές φορές, όταν Του ρίχνουμε την ευθύνη σε κάθε πειρασμό και δυσκολία, που μας συμβαίνει, κατηγορώντας Τον, γιατί δεν επεμβαίνει να διώξει τον πειρασμό, την δυσκολία, την ασθένεια…

Ενώ δεν μπορεί να επέμβει στην ζωή μας χωρίς την θέλησή μας, δεν μας εγκαταλείπει. Μας έχει στην έννοια Του και μεριμνά για εμάς. Βρίσκει τρόπους και αφορμές, δίνοντας ευκαιρίες να Τον καλέσουμε ειλικρινά, με πίστη στην ζωή μας.

Μπορεί έναν άδικο, για παράδειγμα, να τον αφήνει στην αδικία του και τον δύσκολο χαρακτήρα του, τον οδηγεί όμως με διαφόρους τρόπους στον δρόμο ενός δικαίου, έναν πονηρό στον δρόμο ενός αγαθού, ώστε μέσα από τον αγώνα του δικαίου να βοηθηθεί ο άδικος και να κατανοήσει το άδικο του χαρακτήρα του, ώστε να πεισθεί να ξεκινήσει τον πνευματικό αγώνα για διόρθωση.

Ο δίκαιος, ο οποίος αγωνίζεται πνευματικά, όταν βρεθεί κοντά του κάποιος άδικος, δεν θα τον διώξει, γιατί γνωρίζει ότι είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού, μήπως και βοηθηθεί κοντά του.

Όσο δύσκολη και να είναι πραγματικά αυτή η σχέση και επικοινωνία, η πίστη στον Θεό και η εμπιστοσύνη στον λόγο Του, ελαφραίνει τον σταυρό. Καλλιεργείται μ’ αυτόν τον τρόπο και η εντολή του Χριστού «αγαπάτε αλλήλους».

Ας θυμόμαστε συνεχώς ότι το θέλημα του Θεού είναι η σωτηρία όλων. Όλοι είμαστε αδέλφια. Όλοι είμαστε μέρος του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία όλων. Όταν αντιδρούμε και αποστρεφόμαστε κάποιον αδελφό μας, αντιδρούμε στο σχέδιο του Θεού και εμποδίζουμε το θέλημά Του.

Ως παιδιά του Θεού, ιδίως εμείς οι χριστιανοί, οφείλουμε μέσα από τον τρόπο ζωής μας, να γίνουμε το παράδειγμα σε όλους, ούτως ώστε το φως του Χριστού να εκπέμπεται από την παρουσία μας και η εντολή της αγάπης να είναι πηγή έμπνευσης και υπέρβασης στην ζωή μας και στις σχέσεις μας με τον συνάνθρωπο.

Μας καλεί ο Χριστός να γίνουμε το φως του κόσμου για να λάμψει παντού η χάρις Του.

Ποιος άραγε μπορεί να αντισταθεί σ’ αυτό το κάλεσμα;

+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μονής Εσφιγμένου

Πηγή: orthodoxtimes.gr