Για την γνωριμία του με την Ορθοδοξία, τη σχέση με το Άγιον Όρος αλλά και το Ορατόριο “Μεγάλες Ώρες”, μια παραγωγή της Πεμπτουσίας, μίλησε στο ethnos.gr ο πολυβραβευμένος ηθοποιός και τραγουδιστής, Τζόναθαν Τζάκσον.

Ο Τζόναθαν Τζάκσον γεννήθηκε στο Ορλάντο της Φλόριντα και ξεκίνησε ν’ ασχολείται με την υποκριτική σε ηλικία εννιά ετών, όταν αυτός και η οικογένειά του επισκέφθηκαν το Λος Άντζελες για διακοπές. Έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσα από τον ρόλο του, ως Lucky Spencer, στη δραματική σειρά «General Hospital» του ABC, αλλά στην Ελλάδα τον μάθαμε κυρίως ως Avery Barkley στη σειρά «Nashville», συνολικά έξι σεζόν, όπου προβαλλόταν από την Cosmote TV.

Έχει τιμηθεί πέντε φορές με βραβείο Emmy και είναι συνιδρυτής του συγκροτήματος Enation, με το οποίο έχει ηχογραφήσει αρκετούς δίσκους και έχει πραγματοποιήσει δεκάδες ζωντανές εμφανίσεις. Παράλληλα, στη χώρα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Το Μυστήριο της Τέχνης» από τις εκδόσεις Εν Πλω που είναι το δεύτερο, μετά την ποιητική του συλλογή «Book of Solace and Madness».

Έχει παντρευτεί με την Ιταλίδα ηθοποιό Elisa Vultaggio και έχουν τρία παιδιά. Το 2012, ασπάστηκε την Ορθοδοξία και έκτοτε έχει αποκτήσει μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση με το Άγιο Όρος και τη χώρα μας.

Σύντομα, ο Τζόναθαν Τζάκσον θα βρεθεί στο Ηρώδειο μαζί με τη Γλυκερία, τον Δημήτρη Μπάση, την Ελεάννα Βαρελά και 100 χορωδούς από τρεις διαφορετικές χορωδίες για να ερμηνεύσουν κομμάτια από τις «Μεγάλες Ώρες» του Ανδρέα Κατσιγιάννη, σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Μια κατανυκτική μουσική στιγμή κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ακρόπολης. Στη βραδιά θα συμμετέχει και ο ηθοποιός Νικήτας Τσακίρογλου, σε ρόλο αφηγητή.

Έχετε επισκεφθεί την Ελλάδα αρκετές φορές. Πείτε μου μια από τις εμπειρίες σας, την οποία δεν θα ξεχάσετε ποτέ…

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση με τον Γέροντα Εφραίμ στο Βατοπέδι. Το να περνάω χρόνο με τους πατέρες εκεί. Δε θα ξεχάσω ποτέ να κοιτάζω τη θάλασσα από το μπαλκόνι της Σιμωνόπετρας. Δε θα ξεχάσω ποτέ να προσκυνώ τον τάφο του Αγίου Παϊσίου ή να επισκέπτομαι το μοναστήρι του Αγίου Πορφυρίου. Να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου στην Ουρανούπολη και στο μετόχι στο Πόρτο Λάγος.

Θα θέλατε να έρθετε μαζί με τους Enation για να παίξετε εδώ; Υπάρχει πιθανότητα να συμβεί αυτό σύντομα;

Ναι, αυτό θα ήταν καταπληκτικό. Κατά πολλούς τρόπους, η ψυχή μου αισθάνεται πιο οικεία σε μέρη που έχουν αυτού του είδους την ιστορία και τον πολιτισμό. Η σύζυγός μου, Elisa, είναι Ιταλίδα και ο γάμος μαζί της έχει ανοίξει την ψυχή μου προς την ομορφιά της Ευρώπης, με την ιστορία, την αρχιτεκτονική, την αγάπη για τη μουσική, το φαγητό και τη φιλοξενία. Λατρεύω να βρίσκομαι με τους Έλληνες, καθώς το βρίσκω πολύ θεραπευτικό για την καλλιτεχνική μου ψυχή.

Είστε από τους καλλιτέχνες που έχουν κερδίσει πολλά βραβεία. Αισθάνεστε πιο ικανοποιημένος όταν γράφετε κάτι που σας αρέσει ή όταν ένα τραγούδι σας γίνεται επιτυχία;

Το πιο σημαντικό είναι να δημιουργείς αυθεντικά έργα τέχνης που προέρχονται από την εσωτερική ζωή του καλλιτέχνη. Όταν αυτά τα έργα τέχνης βιώνονται από ένα άλλο άτομο (ή πολλούς ανθρώπους) και συγκινούν την καρδιά και το μυαλό τους μ’ έναν ισχυρό τρόπο ή ακόμα και αλλάζοντας τη ζωή τους. Αυτό είναι το πιο όμορφο που βιώνεις. Η κοσμική επιτυχία ή αποτυχία είναι πάντα δευτερεύουσα.

Στο «Nashville» σας δόθηκε η ευκαιρία να συνδυάσετε τη μουσική και την υποκριτική. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Το «Nashville» ήταν μια απίστευτη ευκαιρία να συνδυάσω την αγάπη μου για τη μουσική και την υποκριτική σ’ έναν χαρακτήρα. Ήταν καταπληκτικό να συνεργάζομαι με τον T Bone Burnett, τον Buddy Miller και τον Colin Linden, μεταξύ πολλών άλλων υπέροχων καλλιτεχνών. Κάναμε διεθνείς περιοδείες, κάτι που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ. Μου είναι δύσκολο να κατηγοριοποιήσω τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη. Άλλοτε τραγουδάω, άλλοτε παίζω και άλλοτε γράφω… αλλά δεν αισθάνομαι ότι είμαι κάποιο από αυτά τα πράγματα συγκεκριμένα. Είναι όλα μέρος μιας -συχνά φτωχής- προσπάθειας έκφρασης της ομορφιάς και του πόνου.

Πώς ήταν να συνεργάζεστε με τη Hayden Panettiere; Πώς είναι σαν άνθρωπος;

Μου άρεσε πολύ που συνεργάστηκα με τη Hayden στο «Nashville». Ένιωσα ότι πραγματικά καταλαβαινόμασταν μεταξύ μας. Ξεκινήσαμε και οι δύο από σαπουνόπερες. Λόγω αυτής της εκπαίδευσης, είμαστε και οι δύο σκληρά εργαζόμενοι και μας αρέσει να ερχόμαστε πολύ προετοιμασμένοι. Οι ιστορίες ήταν συχνά αρκετά δραματικές και θυμάμαι ότι γελούσαμε πολύ για να εκτονώνουμε την ένταση. Η Hayden είναι ένα απίστευτο ταλέντο και έχει μια δυναμική, ευαίσθητη καλλιτεχνική ψυχή.

Απ’ όλους τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχετε δουλέψει, ποιον θα περιγράφατε ως τον πιο χαρισματικό;

Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση για να απαντήσω, καθώς υπήρξαν τόσοι πολλοί απίστευτοι καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν όλα αυτά τα χρόνια. Από την πλευρά της μουσικής, θα έλεγα ότι ο T Bone Burnett έχει σίγουρα μια μυστηριώδη, χαρισματική παρουσία. Ο Anthony Geary και ο Ben Kingsley από την πλευρά της ηθοποιίας, μαζί με τον Al Pacino, ο οποίος έχει μια πολύ ταπεινή, ποιητική παρουσία. Ο Ian McCullagh από τους Echo and the Bunnymen είναι επίσης πολύ χαρισματικός και φυσικά ποιητής.

Ποιο είναι το πιο συγκινητικό σχόλιο που έχετε εισπράξει από τους θαυμαστές σας;

Θα πω ότι έχω ευλογηθεί να λαμβάνω τόσα πολλά ενθαρρυντικά γράμματα και μηνύματα από θαυμαστές όλα αυτά τα χρόνια. Συχνά έρχονται σε μια στιγμή που πραγματικά χρειάζομαι την ενθάρρυνση και είμαι βαθιά ευγνώμων γι’ αυτό. Στιγμές όπου η μουσική ή τα βιβλία υπήρξαν πηγή θεραπείας για κάποιον. Αυτό σημαίνει τα περισσότερα για μένα. Κάποιος που πάλευε με την κατάθλιψη και βγήκε από αυτήν σε μια από τις συναυλίες μας. Κάποιος άλλος που έχασε τον σύζυγό του και η μουσική προσέφερε κάποιου είδους παρηγοριά. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη που νιώθω για αυτές τις στιγμές.

Θα περιγράφατε τον εαυτό σας ως αισιόδοξο ή απαισιόδοξο;

Νομίζω ότι είμαι αισιόδοξος κατά βάση. Όμως, είναι παράδοξο, γιατί κατά κάποιο τρόπο νιώθω ότι όσο πιο απαισιόδοξη είναι η οπτική της καθημερινής ζωής, τόσο περισσότερο θαυμασμός και ευγνωμοσύνη μπορεί να προκύψει, επειδή δεν υπάρχουν προσδοκίες. Αν περιμένουμε να πάνε πάντα όλα καλά, θ’ απογοητευόμαστε συνεχώς από τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς που θα συμβούν. Αλλά, αν περιμένουμε εμπόδια και προβλήματα, τότε, όταν τα πράγματα πάνε καλά, κατακλυζόμαστε από ευγνωμοσύνη. Είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε. Αλλά, για μένα, πρέπει να είμαι αισιόδοξος με την έννοια ότι ο Δημιουργός του Κόσμου είναι η Χάρη και η Αλήθεια και όπως λέει ο Άγιος Παΐσιος: «θα τρελαινόμουν αν δεν ήξερα ότι ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο». Αλλά, όσον αφορά την καθημερινή ζωή, χρειάζομαι αρκετή απαισιοδοξία για να μην εκπλήσσομαι απ’ όλες τις δυσκολίες. «Σε αυτόν τον κόσμο θα έχετε προβλήματα, αλλά πάρτε θάρρος! Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο». Το τελευταίο είναι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο 16:33.

Μεγαλώσατε σ’ ένα βαθιά θρησκευτικό περιβάλλον και πρόσφατα εκδώσατε ένα βιβλίο, «The Mystery of Art: Becoming an Artist in the Image of God», το οποίο διερευνά τη σχέση μεταξύ της θρησκευτικής πίστης και των Τεχνών. Πώς σας επηρέασε η θρησκεία ως δημιουργό και καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο γενικότερα;

Η πίστη και η θρησκεία δεν είναι αφηρημένες ιδέες για μένα. Είναι λέξεις που εκφράζουν ένα μυστήριο και αυτό το μυστήριο είναι η ίδια η Ζωή. Το πρόσωπο του Χριστού βρίσκεται στο κέντρο του. Η θρησκεία χωρίς γνήσια κοινωνία με τον Χριστό είναι σαν ένα τσιρότο για κάποιον που χρειάζεται απεγνωσμένα χειρουργείο. Δεν με ενδιαφέρουν έννοιες ή ιδεολογίες, συστηματική ή αφηρημένη θεολογία. Η αληθινή θεολογία, όπως αποκαλύφθηκε από τους Αποστόλους και τους Αγίους, είναι μια συνάντηση με την ίδια τη Ζωή. «Είναι φοβερό πράγμα να πέσεις στα χέρια του ζωντανού Θεού». Φοβερό, με την έννοια του δέους, πέρα από κάθε προφορική έκφραση- είναι επαναστατικό. Ποια είναι η ομορφιά που κρύβεται μέσα στο θαύμα της μουσικής; Ποια είναι η πηγή των δακρύων μας όταν βλέπουμε κάποιον να διακινδυνεύει τη ζωή του για κάποιον άλλο; Ή όταν βλέπουμε κάποιον που έχει πραγματικά αδικηθεί και πληγωθεί, να επιλέγει να συγχωρήσει τον δράστη; Όλα αυτά είναι ο Λόγος που αποκαλύπτεται στον καθένα μας, κάθε μέρα της ύπαρξής μας. Ο Λόγος, το Νόημα, η Σημασία μέσα σε κάθε αναπνοή, που κατοικεί μέσα στο μυστήριο της συνείδησης. Χωρίς τον Χριστό, τον Λόγο, γινόμαστε ασύνδετοι με την ίδια την Πραγματικότητα της Ζωής. Επομένως, για μένα, δεν υπάρχει ζωογόνος συνείδηση έξω από την παρουσία του Αιώνιου Ποιητή στο νου και την καρδιά μας. Εκείνος εκπληρώνει κάθε καλό πράγμα… κάθε σχέση, κάθε αγώνα, κάθε έργο τέχνης, κάθε γεύμα ή ποτήρι κρασί, κάθε προσευχή. Είναι η Εκπλήρωση κάθε τι όμορφου, καλού και αληθινού.

Πιστεύετε ότι η θρησκεία προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής και κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους;

Τα ανθρώπινα όντα χρειάζονται τάξη και ιεραρχία. Χρειαζόμαστε κάτι για να στοχεύουμε. Κάποιο στόχο να επιδιώξουμε. Θα βρούμε κάτι να λατρέψουμε, αυτό είναι πολύ προφανές. Θα είναι ο Δημιουργός μας; Ή κάποιο δικό μας είδωλο; Αυτό είναι πραγματικά το ερώτημα. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας αν νομίζουμε ότι η επιλογή είναι να λατρεύουμε ή να μη λατρεύουμε τίποτα. Δεν έχουμε επιλογή από αυτή την άποψη. Θα λατρέψουμε κάτι ή κάποιον. Η επιλογή που έχουμε, είναι τι ή ποιον θα λατρέψουμε. Το ίδιο ισχύει και για το «Ποιον ή τι θα υπηρετήσουμε;». Όπως λέει ο Μπομπ Ντίλαν: «Μπορεί να είναι ο διάβολος ή μπορεί να είναι ο Κύριος, αλλά κάποιον θα πρέπει να υπηρετήσεις». Προφανώς, υπάρχουν βαθμοί ωφέλειας που συνδέονται με την πνευματική υγεία της «θρησκείας» κάποιου. Πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί ζημιά και έχουν τραυματιστεί από την ψεύτικη θρησκεία. Αυτές οι εμπειρίες δεν έχουν βελτιώσει την ποιότητα της ζωής τους, αλλά τους έχουν αφήσει πολλά σημάδια και ψυχολογικά προβλήματα. Έτσι, δεν είναι η θρησκεία γενικά, αλλά η αληθινή θρησκεία – ο Χριστός, όπως αποκαλύφθηκε από τους Αποστόλους και τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία – που βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων μέσω της χάρης και της θείας θεραπείας των Μυστηρίων που προσφέρονται εκεί. Υπάρχουν βαθμοί χάριτος που βιώνουν οι άνθρωποι που δεν είναι ακόμη μυστηριακά μέλη της Εκκλησίας. Η ζωή πολλών ανθρώπων βελτιώνεται βιώνοντας αυτή τη χάρη, οι οποίοι αρχικά βρίσκονται εκτός της μυστηριακής κοινωνίας. Όμως, η πληρότητα της χάρης βρίσκεται στην Εκκλησία. Εκεί είναι που μετέχουμε της θείας φύσης, μέσω της χάρης του Θεού. Βλέπουμε αυτή τη δυναμική να εκφράζεται από τον Χριστό, όταν επέπληξε τους Φαρισαίους για την υποκρισία τους και τους τιμώρησε, λέγοντας: «Δένουν βαριά βάρη, δυσβάσταχτα, και τα φορτώνουν στους ώμους των ανθρώπων, αλλά οι ίδιοι δεν είναι πρόθυμοι να τα μετακινήσουν με το δάχτυλό τους». Αυτό το είδος «θρησκείας» είναι τοξικό και επιζήμιο. Αλλά ο δρόμος του Χριστού είναι θεραπευτικός: «Πηγαίνετε και μάθετε τι σημαίνει αυτό: «Επιθυμώ έλεος και όχι θυσία». Γιατί δεν ήρθα να καλέσω τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς».

Τι σας έκανε να ασπαστείτε την Ορθοδοξία;

Θυμάμαι ότι έγραψα ένα γράμμα σε μερικούς από την οικογένειά μου και τους πιο στενούς μου φίλους, λέγοντας ότι δεν αισθάνομαι σαν να ασπάζομαι την Ορθοδοξία – αισθάνομαι σαν να ήμουν Ορθόδοξος από την αρχή και απλά δεν το ήξερα. Δεν ξέρω πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα. Είναι ένα μυστήριο για μένα. Μπορώ να πω ότι ήταν η χάρη του Θεού. Ήταν οι προσευχές του Αγίου Όρους. Ήταν η χάρη της αίσθησης ότι κάτι έλειπε. Ήταν επίσης μια έντονη επιθυμία να μάθω την αλήθεια. Και να ακολουθήσω την αλήθεια όπου κι αν με οδηγούσε – ακόμη κι αν αυτό σήμαινε να αφήσω οικεία πράγματα, άνετα πράγματα- τις δικές μου προτιμήσεις ή απόψεις. Η αναλαμπή της Ειρήνης και της Ελευθερίας που προέρχεται από την αποδοχή μιας εξουσίας έξω από τον εαυτό μας. Την ομορφιά των Αγίων και της Μητέρας του Θεού- τη δύναμη των Μαρτύρων, των συγγραμμάτων των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων. Η ταπεινότητα των πιστών, η εξυψωμένη γλώσσα των προσευχών. Η ακινησία των εικόνων. Η αναλλοίωτη Πίστη «άπαξ παραδοθείσα εις τους αγίους», που όπως ο Χριστός, είναι «ο ίδιος χθες, σήμερα και αύριο». Τα συγγράμματα του επισκόπου Kallistos Ware, βιβλία όπως «Για τη ζωή του κόσμου», «Το βουνό της σιωπής» και «Ο δρόμος του προσκυνητή». Όλα αυτά και πολλά άλλα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανακάλυψη της Ορθόδοξης Πίστης, την οποία θεωρώ πολύτιμο μαργαριτάρι.

Αισθανθήκατε περισσότερο ελεύθερος όταν επισκεφθήκατε το Άγιο Όρος; Πώς θα περιγράφατε τα συναισθήματά σας;

Είχα τη ζωή μου πριν από το Άγιο Όρος και τώρα έχω τη ζωή μου μετά το Άγιο Όρος. Αυτό μου είπε ο Γέροντας κατά την πρώτη μου επίσκεψη. Και αυτό είναι απολύτως αληθινό. Με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι η χειροπιαστή εμπειρία. Υπάρχει μια ιδιαίτερη χάρη που συναντά κανείς στο Άγιο Όρος, η οποία είναι αδύνατο να εκφραστεί με λόγια. Η ευλάβεια και η αφοσίωση προκαλούν δέος. Η χαρά και η ειρήνη είναι απόκοσμη. Η όψη των πατέρων αλλάζει τη ζωή. Μένει μαζί σας. Δόξα τω Θεώ, ταξιδεύει πίσω μαζί σας, στη ζωή σας με την οικογένειά σας και όσους εργάζονται μαζί σας.

Πιστεύετε ότι η νηστεία και η λιτή διατροφή διευκολύνουν την επικοινωνία με το Θείο;

Η νηστεία είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί ένας σκοπός – ο σκοπός αυτός είναι η ένωση με τον Θεό. Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο που βοηθά τον πνευματικό αθλητή να έχει την αντοχή, τη δύναμη και τη χάρη να αντιστέκεται στα πάθη. Μπορούμε να νηστεύουμε καλά εξωτερικά, ενώ εσωτερικά δεν νηστεύουμε καθόλου καλά. Η ταπεινή μου προσευχή είναι να επιδιώκουμε πάντα την ενότητα με την εσωτερική και την εξωτερική πραγματικότητα των πραγμάτων. Είναι σημαντικό να έχουμε ευλάβεια και αφοσίωση για να νηστεύουμε μαζί με την Εκκλησία, σε συνεννόηση με τον πνευματικό μας πατέρα ή τον εξομολογητή μας. Αλλά, είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα πάντα στον Χριστό αφορούν τελικά τη σχέση μας μαζί Του. Πρόκειται για την καρδιά. Η νηστεία δεν πρέπει να γίνει ένας ψυχρός, στεγνός νομικισμός. Είμαστε ανθρώπινα όντα. Υπάρχουν ορισμένα γενικά πράγματα που είναι καλά για όλους μας, αλλά όπως ένας καλός γιατρός, ο Χριστός, ο Μεγάλος Ιατρός, μέσω της Εκκλησίας και του πνευματικού πατέρα του καθενός, δίνει διαφορετικά φάρμακα και διαφορετικές ποσότητες σε κάθε ασθενή. Ό,τι είναι καλύτερο γι’ αυτόν και τις ιδιαίτερες αδυναμίες και τους αγώνες του. Υπάρχει εδώ ένα παράδοξο που για την ψυχή μου, είναι πολύ σημαντικό να το θυμάμαι. Υπάρχει η δομή και η παράδοση, η οποία πρέπει να τιμάται και να γίνεται σεβαστή, αλλά όχι να γίνεται είδωλο, με αποτέλεσμα να τραυματίζονται οι άνθρωποι από τον φανατισμό. Έχοντας πει αυτό, η νηστεία είναι εξαιρετικά σημαντική στον πνευματικό μας πόλεμο.

Οι άνθρωποι έχουν κάποιο προορισμό κατά τη γνώμη σας; Έχετε σκεφτεί ποιος μπορεί να είναι ο δικός σας;

Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο με την έννοια που το αντιλαμβάνονται οι Καλβινιστές. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σε μεγάλη εκτίμηση τον σεβασμό του Θεού στην ελεύθερη βούλησή μας. Υπάρχει μια συνέργεια και συνέργεια που λαμβάνει χώρα μεταξύ ημών και του Θεού, καθώς «με φόβο και τρόμο εργαζόμαστε για τη σωτηρία μας». Η σχέση μας με τον Χριστό είναι ζωντανή και δυναμική, όχι στατική και ρομποτική. Δεν είμαστε μηχανές, μαριονέτες ή ρομπότ. Είμαστε παιδιά Του και Αυτός είναι ο Πατέρας μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να ανταποδώσουμε την Αγάπη Του ή να απομακρυνθούμε από Αυτόν. Μας προσκαλεί στο ουράνιο συμπόσιο – δεν μας εξαναγκάζει ούτε καν μας επιβάλλει. Επιθυμεί την αγάπη μας με ελευθερία. Αυτό δεν είναι μια αληθινή σχέση; Τι είδους σχέση είναι αυτή, αν ένας από τους συντρόφους αναγκάζεται να είναι εκεί ή αναγκάζεται να λέει καλά πράγματα για τον άλλον; Αυτό δεν είναι σχέση, αυτό είναι ένα είδος κόλασης. Ο παράδεισος, αντίθετα, είναι ένα βασίλειο ελεύθερων ψυχών που έχουν επιλέξει την Αγάπη αντί του φόβου, τη Χάρη αντί της καταδίκης, το Φως αντί του σκότους, το Έλεος αντί της εκδίκησης, την Ειρήνη αντί του χάους και την Ταπεινότητα αντί της Υπερηφάνειας.

Έχοντας πει αυτό, πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς έχει δημιουργηθεί με μια ιστορία στο μυαλό του, στην καρδιά του «Συγγραφέα και εκείνου που ολοκληρώνει την πίστη μας». Υπάρχει κάποιο είδος κλήσης, κλίσης και πεπρωμένου γραμμένο στο DNA μας. Αλλά, αυτή η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τις επιλογές μας – μέσα στο μυστήριο της ελεύθερης βούλησής μας. Συχνά, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δύσκολη επιλογή, θέλουμε ο Θεός να μας πει ακριβώς τι να κάνουμε. Και μερικές φορές (χρειάστηκε να μάθω μέσα από πολλά βάσανα) θέλει να επιλέξουμε- είναι εντάξει με οποιαδήποτε επιλογή κάνουμε- θα είναι μαζί μας αν επιλέξουμε το Α ή το Β. Αλλά, αυτό μας φοβίζει, επειδή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση να γνωρίσουμε τον εαυτό μας μ’ έναν βαθύτερο τρόπο και συχνά προτιμάμε να μας πει απλά τι να κάνουμε, αντί να ψάξουμε τις καρδιές μας και να αρχίσουμε να ταξιδεύουμε με τον Θεό με αυτόν τον πιο δυναμικό, συσχετιστικό τρόπο.

Υπάρχει κάτι που ετοιμάζετε αυτή την περίοδο;

Έχω ολοκληρώσει ένα δεκαετές project που ονομάζεται «The Harrowing of Hell», το οποίο είναι ένα επικό ποίημα για την κάθοδο του Χριστού στον Άδη. Την όμορφη εικονογράφηση ανέλαβε η Αnastasiya Chybireva Fender. Συνέθεσα ένα πρωτότυπο soundtrack για το έργο και θα έχουμε, επίσης, ένα ακουστικό βιβλίο διαθέσιμο αργότερα φέτος. Εξετάζω το ενδεχόμενο παραγωγής εκδηλώσεων γύρω από αυτό επικό ποίημα για να ενθαρρύνω την εμβάθυνση του διαλογισμού σχετικά με το έλεος του Χριστού και την παρουσία Του στις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μας. Ένα άλλο έργο για το οποίο είμαι πολύ ενθουσιασμένος είναι μια μίνι σειρά τεσσάρων τμημάτων με τίτλο «The Bastards of Babylon», το οποίο έχω γράψει μαζί με τον αδελφό μου Richard Lee Jackson. Πρόκειται για την ιστορία τεσσάρων νέων καλλιτεχνών που ζουν στο Χόλιγουντ και των αγώνων που αντιμετωπίζουν. Ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει στον κόσμο, ανακαλύπτει τη σιωπή του Αγίου Όρους και ζει ως δόκιμος. Τελικά, καλείται να επιστρέψει στο Λος Άντζελες, όπου η αδελφή του και οι στενότεροι φίλοι του βρίσκονται σε κρίση. Είναι μια πολύ ειλικρινής ματιά στους πνευματικούς αγώνες της εποχής μας.

Πηγές: simeiakairwn, orthodoxianewsagency.gr, ethnos.gr