148. «Ιησούς ιδών την μητέρα… λέγει… Γύναι, ίδε ο υιός σου» (Ιω. ιθ’ 26).

Η Θεοτόκος για τον Ιησού, από την Κανά ως το Γολγοθά, όσο δηλαδή κράτησε το επίγειο έργο του, δεν ήταν μόνο η μητέρα Του, αλλά ένα ολοκληρωμένο γυναικείο πρόσωπο, μια «Κυρία». Έτσι, τόσο στο δείπνο της Κανά όσο και στο Γολγοθά, ο Ιησούς την προσφωνεί με τον ευγενικό και τιμητικό αυτό τίτλο «Γύναι», Κυρία!

Η Θεοτόκος υπήρξε μητέρα του Ιησού. Αξιώθηκε να συνεργήση στο μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Θεού. Όμως η γέννησις και η ανατροφή του Ιησού ήταν η αρχή μόνο της κλήσεως της. Η κλήσις της Θεοτόκου περιείχε και αλλά στοιχεία, τα οποία θα δούμε καλύτερα σε επόμενα σημειώματα. Τα στοιχεία αυτά δεν αναφέρονται πια στη φυσική μητρότητα, αλλά στην πνευματική βίωσι της μητρότητος και τις συνέπειες της. Η Θεοτόκος επεξεργάζεται και βιώνει τα στοιχεία αυτά κατά το χρονικό διάστημα από την Κανά, ως το Γολγοθά, αλλά και ως το τέλος της ζωής της. Κατά το διάστημα αυτό η Θεοτόκος χειραφετείται από τα απλά και φυσικά στοιχεία της μητρότητος και σαν ώριμη πνευματική ύπαρξις ανυψώνεται στα πνευματικά επίπεδα της κλήσεως της· Είναι πια η Κυρία Θεοτόκος!

Βασικό στοιχείο της πνευματικής αυτής ωριμότητος της Θεοτόκου ήταν και η πίστις της ότι ο Υιός της ήταν και Θεός της. Αποκαλώντας λοιπόν ο Ιησούς από τον Σταυρό την Μητέρα Του «Κυρία» επιδιώκει να στηρίξη την πίστι της στη θεότητά Του. Είναι σαν να της λέει: «Μη με βλέπεις σαν μητέρα. Διότι η μητρότης τώρα θα σου γίνη αιτία σκανδαλισμού. Κύτταξε με σαν πιστή και μένε ακλόνητη στην πίστι σου, ότι είμαι Υιός του Θεού. Διότι εσύ δεν είσαι πια μόνο η φυσική μου μητέρα, αλλά η Κυρία Θεοτόκος· το πρώτο πιστό μέλος της Εκκλησίας μου»!
Όταν πλησιάζωμε τον Σταυρό δεν είναι αρκετό να συμπονούμε τον Ιησού σαν άνθρωποι. Εκείνο που ο Εσταυρωμένος ζητάει από μας είναι να τον κυττάζωμε σαν πιστοί, με τα μάτια της πίστεως. Να πιστεύωμε δηλαδή ότι είναι Εκείνος που πέθανε «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Και μάλιστα ότι πέθανε για τον καθένα μας:

«Εσταυρώθης δι’ εμέ,
ίνα εμοί πηγάσω την άφεσιν·
εκεντήθης την πλευράν,
ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι·
τοις ήλοις προσήλωσαι,
ίνα εγώ τω βάθει των παθημάτων σου,
το ύψος του κράτους σου πιστούμενος κράζω σοι·
ζωοδότα Χριστέ, δόξα και τω Σταυρώ,
Σώτερ και τω πάθει σου».
(Από την Ακολουθία τον Αγίων Παθών).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)