Το λυχνάρι της ψυχής μου πρέπει να είναι πάντα αναμμένο, γιατί ο Κύριος από το λυχνάρι μας θα καταλάβει άμεσα σε ποια πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε.

Ο Κύριος είπε ότι πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμη, γιατί δεν ξέρουμε την ώρα και την ημέρα που θα έρθει, αλλά πρέπει όμως να καταλάβουμε κάτι, ότι γενικά πρέπει να το έχουμε πάντα αναμμένο το λυχνάρι της ψυχής μας, ακόμα και αν ξέραμε το πότε, γιατί αυτό θα μας δώσει την σωτηρία μας στον ουρανό, ο Θεός θα δει ότι το λυχνάρι σου είναι αναμμένο και έτσι θα σωθείς, γι’ αυτό λοιπόν, προετοιμάσου, άναψε καλά το λυχνάρι σου, γιατί ανάλογα με την φωτεινότητα του λιναριού σου, θα πάρεις και το ανάλογο ουράνιο μισθό που σου αναλογεί.

Γι’ αυτό δουλέψτε σκληρά με το λυχνάρι της ψυχής σας, κάντε το να λαμποκοπάει!

Ας θυμηθούμε μερικές παραβολές του Κυρίου μας, που φανερώνει πόσο σημαντικό είναι να έχουμε αναμμένο το φως της ψυχής μας.

Ο οφθαλμός της ψυχής (το λυχνάρι του σώματος)

Ο λύχνος, που φωτίζει και εξυπηρετεί το σώμα, είναι το μάτι (λύχνος δε που φωτίζει την ψυχήν είναι ο νους, το λογικόν που σας έχει δώσει ο Θεός). Εάν λοιπόν το μάτι είναι γερό και καθαρό, όλον το σώμα θα φωτίζεται, θα είναι φωτεινόν (έτσι θα φωτίζεται και η ψυχή σου, εάν ο νους και η καρδία σου δεν έχουν τυφλωθή από την προσκόλλησιν στους επιγείους θησαυρούς).

Εάν όμως το μάτι σου είναι κατεστραμμένον και ανίκανον να ίδη το φως, όλο το σώμα σου θα είναι βυθισμένο στο σκοτάδι. Εάν λοιπόν το φως, που σου έδωκεν ο Θεός (ο νους δηλαδή και η συνείδησις, εξ αιτίας της προσκολλήσεως εις τα υλικά αγαθά), είναι σκοτάδι, τότε το ηθικόν σκοτάδι της ψυχής σου πόσον πυκνόν και αδιαπέραστον θα είναι;

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: 6,22 – 6,23

Η παραβολή των δέκα παρθένων

«Τότε θα ομοιωθεί η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένες που, αφού έλαβαν τις δικές τους λαμπάδες, εξήλθαν σε προϋπάντηση του νυμφίου.

Πέντε λοιπόν από αυτές ήταν μωρές και πέντε φρόνιμες.

Γιατί οι μωρές, ενώ έλαβαν τις λαμπάδες τους, δεν έλαβαν μαζί τους λάδι.

Οι φρόνιμες, όμως, έλαβαν λάδι μέσα στα αγγεία μαζί με τις δικές τους λαμπάδες.

Επειδή λοιπόν αργούσε ο νυμφίος, νύσταξαν όλες και κοιμούνταν.

Αλλά στο μέσο της νύχτας έγινε μια κραυγή: “Ιδού ο νυμφίος, εξέρχεστε προς συνάντησή του”.

Τότε σηκώθηκαν όλες οι παρθένες εκείνες και κόσμησαν τις δικές τους λαμπάδες.

Και οι μωρές είπαν στις φρόνιμες: “Δώστε σ’ εμάς από το λάδι σας, γιατί οι λαμπάδες μας σβήνουν”.

Αποκρίθηκαν τότε οι φρόνιμες λέγοντας: “Όχι, μήπως δεν αρκέσει για μας και για σας. Πηγαίνετε μάλλον προς αυτούς που πουλούν και αγοράστε για τους εαυτούς σας”.

Ενώ όμως αυτές έφευγαν, για να αγοράσουν, ήρθε ο νυμφίος, και οι έτοιμες εισήλθαν μαζί του στους γάμους και κλείστηκε η θύρα.

Ύστερα, λοιπόν, έρχονται και οι υπόλοιπες παρθένες λέγοντας: “Κύριε, κύριε, άνοιξέ μας”.

Εκείνος αποκρίθηκε και είπε: “Αλήθεια σας λέω, δεν σας ξέρω”.

Αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα».

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: 25,1 – 25,13

Η παραβολή του λυχναριού

«Ή ποια γυναίκα που έχει δέκα δραχμές, αν χάσει μία δραχμή, δεν ανάβει λύχνο και δε σαρώνει την οικία της και δεν τη ζητά επιμελώς, ωσότου να τη βρει;

Και όταν τη βρει, συγκαλεί τις φίλες και τις γειτόνισσες, λέγοντας: “Συγχαρείτε με, γιατί βρήκα τη δραχμή που έχασα”.

Έτσι, σας λέω, γίνεται χαρά μεταξύ των αγγέλων του Θεού για έναν αμαρτωλό που μετανοεί».

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: 15,8 – 15,10