Για­τί δεν δεί­χνεις την ίδια φρον­τί­δα για την ψυχή σου, όση μέ­ρι­μνα έχεις για το σώμα σου;

Για­τί όταν το σώμα σου βρί­σκε­ται σε κακή κα­τά­στα­ση και χρή­μα­τα ξο­δεύ­εις, έστω και αν πρέ­πει να δα­νει­στείς, όλα τα δια­θέ­τεις και τα δα­πα­νάς και στους ια­τρούς προ­σφέ­ρεις το σώμα σου με με­γά­λη προ­θυ­μία, να το εγ­χει­ρί­σουν, να το καυ­τη­ριά­σουν και να το κά­νουν αυτό που θέ­λουν, όταν όμως η ψυχή σου έχει πλη­γές και σκου­λή­κια (λόγω των αμαρ­τιών), δεν έρ­χε­σαι στην Εκ­κλη­σία, η οποία θα σου κα­θα­ρί­σει το σά­πι­σμα της ψυ­χής, χω­ρίς να υπο­φέ­ρεις και να πλη­ρώ­σεις χρή­μα­τα;

---

Ο Θεός μας τα έδω­σε όλα δι­πλά. Δύο μά­τια, δύο χέ­ρια, δύο πό­δια, ώστε όταν ένα απ΄αυτά πά­θει βλά­βει, να εξυ­πη­ρε­τού­μα­στε από τ΄άλλο. Ψυχή όμως μας έδω­σε μόνο μία. Αν την χά­σου­με, με ποιά θα συν­τη­ρη­θού­με;

---

Η ψυχή εί­ναι απα­λή και εύ­κο­λα πλά­θε­ται. Πα­θαί­νει όμως ό,τι και το νερό του Δού­να­βη, που γί­νε­ται σκλη­ρό σαν πέ­τρα από το κρύο, όταν έρ­θει η πα­γω­νιά. Το ίδιο πα­θαί­νει και η ψυχή μας από την αμαρ­τία και την πολ­λή ρα­θυ­μία: γί­νε­ται σκλη­ρή σαν την πέ­τρα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος