Πολλές φορές λέμε όταν πηγαίνομεν σε θλιβερά γεγονότα, από καλή διάθεση, και έχομε εν μέρει δίκαιο, το λέμε όλοι μας, έτσι θέλησε ο Θεός, ή όπως θέλει ο Θεός. Και βέβαια εάν μπορούμε να το καταλάβουμε σωστά, τότε πράγματι είναι ένας λόγος παρηγορητικός, ένας λόγος που μας δυναμώνει. Αφού ο Θεός έτσι θέλησε, αφού ο Θεός έτσι το αποφάσισε και το έκανε, έχουμε εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού.

Όμως κατ’ ακρίβεια ο λόγος αυτός δεν είναι ορθός. Δεν θέλει ο Θεός αυτά τα πράγματα. Δεν τα ευλογεί ο Θεός. Ο Θεός τα γνωρίζει, αλλά δεν τα θέλει. Δεν ταυτίζεται στο Θεό, το θέλημα Του με την γνώση Του. Όλα τα ξέρει ο Θεός. Σε μας μένει να ξέρομεν πρώτα απ’ όλα ότι ο Θεός δεν είναι αίτιος των κακών μας. Αιτία των κακών είναι η αποστασία μας από τον Θεό. Αιτία των κακών κατά βάθος είναι το γεγονός ότι εμείς επετρέψαμεν εις την φθορά και στον θάνατο να μπει στη ζωή μας, από το γεγονός της πτώσης μας και εντεύθεν.

Ποια είναι η στάση του Θεού και η δική μας μπροστά στα δύσκολα γεγονότα τα οποία καθημερινά μας συμβαίνουν. Έρχεται λοιπόν ο Θεός, και μας ενθυμιζει, ότι, ναι μεν ο θάνατος είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του διαβόλου, στο να καταφέρει, να σκοτώσει την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, στο να καταφέρει να διαλύσει αυτή την αρμονία της ψυχής και του σώματος, στο να καταφέρει να δώσει ένα τέρμα στην όμορφη ανθρώπινη προσωπικότητα. Αλλά, έρχεται ο ίδιος ο Θεός και αναλαμβάνει πάνω Του εκουσίως για μας τον θάνατον.

Μπαίνει ο ίδιος στον θάνατον, και μας ελευθερώνει όλους εμάς από τον θάνατον. Και έκτοτε μας έδωσε την δυνατότητα να ζούμε μαζί Του αιώνια, πραγματικά. Να νικήσομεν τον θάνατον. Όχι όταν πεθάνομεν και μετά, αλλά απ’ αυτή την ζωή νικούμε τον θάνατο, καθημερινά, όταν γευόμαστε το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, και όταν ζούμε μέσα στην εκκλησία, τα γεγονότα της εκκλησία μας εις τους αιώνας των αιώνων. Δεν σταματά ποτέ. Δεν την κόβει ο θάνατος. Δεν διαλύει ο θάνατος τον άνθρωπον, αλλά του δίδει δυνατότητα να προχωρήσει ο άνθρωπος μέσα στην αιώνια Βασιλεία Του. Έτσι μαθαίνομε να κρίνομε τα γεγονότα της ζωής μας, όχι από την απ’ εδώ πλευρά που είμαστε τώρα, αλλά από την πλευρά του Θεού. Από την απ’ εκεί πλευρά. Κρίνομε τα πάντα, από την πλευρά της αιώνιας Βασιλείας του Θεού. Γιατί η παρούσα ζωή είναι πρόσκαιρη. Είναι 70, 80, 90 άτε 100 χρόνια το πολύ. Αλλά η αιωνιότητα είναι απέραντη, είναι ατελεύτητη. Δεν έχει τέλος. Και ο άνθρωπος, δεν κρίνεται με τα 80 χρόνια μόνο, αλλά κρίνεται λογίζεται ως ένα όν μία ύπαρξη, που έχει μεν αρχή, αλλά ζει αιώνια.

Έτσι λοιπόν τα της παρούσης ζωής δύσκολα πράγματα βρίσκουν ανταπόκριση, και βρίσκουν αντίκρισμα ας το πούμε καλύτερα μέσα στην αιώνια Βασιλεία του Θεού. Εκεί είναι που τα πάντα εξαργυρώνονται, ας το πούμε έτσι.

Τα παθήματα του νυν καιρού, οι δυσκολίες μας, ο κόπος μας, οι θλίψεις μας, ο θάνατος μας, όλα αυτά τα πράγματα ερμηνεύονται, όταν δούμε τον εαυτό μας μέσα στην Βασιλεία του Θεού. Εκεί καταλαβαίνομε ότι ο Θεός δικαιώνει τον άνθρωπο. Δεν αφήνει ο Θεός την αδικία να μείνει. Δεν επιτρέπει ο Θεός η αδικία να είναι αιώνια, αλλά την δικαιώνει μέσα στην Βασιλεία Του.

Πηγή: pemptousia.gr