Ο μεν ένας αγα­πά­ει, επει­δή τον αγα­πά­νε.

Ο άλ­λος αγα­πά­ει, επει­δή τον τί­μη­σαν.

Ο άλ­λος πάλι, επει­δή ο τάδε του φά­νη­κε χρή­σι­μος σε κά­ποια βιο­τι­κή υπό­θε­ση.

Δύ­σκο­λο εί­ναι να βρεις κά­ποιον να αγα­πά­ει τον άλ­λον ει­λι­κρι­νά όπως πρέ­πει, μόνο και μόνο για το πρό­σω­πο του Κυ­ρί­ου Ιη­σού Χρι­στού.

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι δυ­στυ­χώς άν­θρω­ποι, συν­δέ­ον­ται με­τα­ξύ τους φι­λι­κά, για λό­γους υλι­κού συμ­φέ­ρον­τος.

Μια αγά­πη όμως με τέ­τοια ελα­τή­ρια, εί­ναι χλια­ρή και πρό­σκαι­ρη.

Με το πα­ρα­μι­κρό πρό­βλη­μα – υβρι­στι­κό λόγο, χρη­μα­τι­κή ζη­μιά, ζή­λια, φι­λο­δο­ξία ή κάτι άλλο πα­ρό­μοιο – η αγά­πη αυτή, που δεν έχει θε­μέ­λιο πνευ­μα­τι­κό, δια­λύ­ε­ται…

Τέ­τοια εί­ναι η φύση της αλη­θι­νής αγά­πης: δεν μα­ραί­νε­ται με το χρό­νο, δεν μουν­τζου­ρώ­νε­ται με τις ποι­κί­λες δυ­σκο­λί­ες, Πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νή για πάν­τα!

Μόνο η γνή­σια αγά­πη, η πνευ­μα­τι­κή, φέρ­νει κα­θα­ρή και ανό­θευ­τη χαρά.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος