Τα παιδιά δεν πολυπάνε στην Εκκλησία γιατί συχνά ο τρόπος που οι γονείς διδάσκουν τον Χριστό έχει να κάνει με τον καθωσπρεπισμό και το φαίνεσθαι.

«Θα έρθεις στην εκκλησία σήμερα μαζί μου σαν καλό παιδάκι!»

θα πει η μανούλα στον δεκάχρονο γιο της και θα του φτιάξει τη χωριστρούλα στο μαλλί.

Συνήθως, όταν οι γονείς έχουν τέτοια εμμονή με τους τύπους και τα «μάτια του κόσμου», κάπου παρερμηνεύουν το κήρυγμα του Χριστού… και άμεσο αποτέλεσμα είναι να στερούν την αλήθεια τόσο από τον εαυτό τους, όσο κι από τα παιδιά τους.

Μετά, τα παιδιά θα έρθουν στην εφηβεία και θ’ απορρίψουν οτιδήποτε με το «έτσι θέλω» τους επέβαλλαν οι γονείς κι είναι απόλυτα λογικό.

Αν η πράξη μας δεν είναι του Χριστού, αν τα παιδιά δηλ. δε βλέπουν μες το σπίτι Χριστό, τότε στην εκκλησιά γιατί να πάνε;

Τα παιδιά μας καταλαβαίνουν από χιλιόμετρα την υποκρισία και στρίβουν μακριά. Τα παιδιά έχουν διάκριση. Εμείς έχουμε διάκριση;

Να ευχόμαστε να δίνει ο Θεός μανάδες σαν την Αγία Μόνικα, την μητέρα του Αγ. Αυγουστίνου, που κοιμήθηκε το 382.

Το ζωντανό παράδειγμα, η προσευχή, η ανοχή και η αγάπη είναι τα μεγαλύτερα σχολειά για τα παιδιά μας.

Ας κάνουμε στη μπάντα τους εγωισμούς κι ας διδάξουμε τον Χριστό στα παιδιά «καθώς εστί» -όπως ακριβώς Αυτός είναι- και όχι όπως Τον επιβάλλουμε ή θα Τον θέλαμε εμείς.

Πηγή: agiameteora.net