Ήμουν θλιμμένος μετά από πρόσφατο θάνατο προσφιλούς μου προσώπου.

Σκεπτόμουν για μέρες το θέαμα του ενταφιασμού.

Την κάλυψη του νεκρού μετα χρώματα και την επακόλουθη σήψη του σώματος…

Πώς θα ήταν ο άνθρωπος, εάν δεν υπήρχε η πτώση των πρωτοπλάστων;

Διαρκής χαρά, κανένα ερώτημα για την αιώνια μακαριότητά μας.

Τώρα “σκωλήκων βρώμα και δυσωδία”.

Επάνω σ’ αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις με πέτυχε ο παππούλης μ’ ένα τηλεφώνημά του.

– Γιωργάκη, κάνεις ιατρείο αυτήν την ώρα;- Όχι, Γέροντα, τελείωσα.

– Άνοιξε το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο στο Ε’ Κεφάλαιο, στίχος 24 -είναι το

Ευαγγέλιο που διαβάζουμε στις κηδείες- και διάβασέ το αργά.

Άρχισα να διαβάζω: “Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων

τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται,

άλλα μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν”.

Με διέκοψε απότομα: -Το κατάλαβες; Δεν υπάρχει θάνατος!

Δεν θα δοκιμάσουμε την “πεθαμενίλα”! “Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν”.

Πόσο μας αγάπησε ο Θεός…Και αυτό το φρόντισε.

Το λέει και ο Απόστολος της Νεκρώσιμης Ακολουθίας: “Ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς

απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού άξει συν αυτώ”.

Το σκέφτηκες ποτέ αυτότο “άξει συν αυτώ”; Ο Θεός δεν θα συγκεντρώσει εκεί πτώματα.

Ζωντανούς θα μαζέψει κοντά Του. Στο πρόσωπο του Χριστού αναστήθηκε η ανθρώπινη φύση.

Καλά σου το είπα: δεν θα δοκιμάσουμε “πεθαμενίλα”. Το κατάλαβες;

Και έκανε μια θαυμάσια περιγραφή της ζωής κοντά στον αναστάντα Χριστό.

-Εκεί θα υμνούμε την Αγία Τριάδα, με τα Σεραφίμ και τα Χερουβίμ, αενάως.

Ναι, εμείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι, γιατί τόσο πολύ μας αγάπησε ο Θεός…

Η φωνή του έσβηνε σιγά σιγά από τη συγκίνηση :-Κλαίω, βρε Γιωργάκη, από χαρά.

Τί ουράνια πράγματα είναι ετούτα που μας δωρίζει ο Θεός;

Μνήσθητι και ημών, Κύριε εν τη βασιλεία Σου.

Γέροντα, εύχου για όλους τους ανθρώπους της γης.

[Περιοδ. Πειραϊκή Εκκλησία, τ.101, σ.33]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.200-201)

Πηγή: sostis.gr