«Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η χώρα μας εμαστίζετο από ανομβρία. Οι αρχές ανησυχούσαν για μεγάλη λειψυδρία, τα δε μέσα ενημερώσεως είχαν προσθέσει, στα δελτία των ειδήσεων, και δελτίο νερού.
Κάθε μέρα μας έλεγαν ότι η λίμνη του Μαραθώνος είχε τόσα κυβικά μέτρα νερού, το οποίο επαρκούσε για τόσες ημέρες. Μας συνιστούσαν δε, να μην σπαταλούμε άσκοπα το νερό και να λάβουμε διάφορα μέτρα, ώστε να περιορίσουμε την κατανάλωσή του.
Ο Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης του Λοιμωδών του Δήμου Αγ. Βαρβάρας (+1999) νοσηλευόταν την εποχή εκείνη στον “Ευαγγελισμό”, επί τρεις μήνες περίπου, βαρειά άρρωστος και με προοπτική να του κόψουν οι γιατροί το πόδι. Ανήμερα του Μ. Σαββάτου, το πρωί, μου είπε να τον πάρω και να πάμε στη Μητρόπολη να εκκλησιασθούμε, αφού προηγουμένως είχαμε πάρει άδεια εξόδου απ᾽ το Νοσοκομείο.
Στη συνέχεια, πήγαμε κάι προσκυνήσαμε στην Ι. Μονή Πεντέλης και στον Αγ. Παντελεήμονα, στην Νέα Πεντέλη. Επιστρέφοντας, με ρώτησε αν η λίμνη του Μαραθώνος είναι κοντά. Αφού του απάντησα καταφατικά, μου λέει:
“Μπορούμε να πάμε εκεί;”
Όταν φθάσαμε, ο Παππούλης περπατούσε πάνω στο φράγμα και σταύρωνε τη λίμνη κι έλεγε ευχές πολλές και διάφορες. Εγώ προσπαθούσα να βρίσκομαι όσο το δυνατόν πιο κοντά του, γιατί φοβόμουν μήπως πέση, μια και το πόδι του ήταν πολύ βεβαρημένο. Όταν, όμως, τον πλησίαζα πολύ, σταματούσε τις ευχές και μου έλεγε: “Ξέρεις, όταν η λίμνη γεμίση με νερά, με πολλά νερά, θα αρχίσουν να χύνωνται απ᾽ τα πλάγια, απ᾽ αυτά που λέγονται υπερχειλιστήρες”.
Κι εγώ του έλεγα: “Καλά Παππούλη” και τον άφηνα και απομακρυνόταν λίγο και εκείνος συνέχιζε να σταυρώνη τη λίμνη και να λέη πολλές ευχές. Μετά επιστρέψαμε στο Νοσοκομείο.
Ύστερα από δύο-τρεις ημέρες επισκέφθηκαν τον π. Ευμένιο κάποιες φοιτήτριες για να πάρουν την ευχή του.
Καθώς μας διηγήθηκαν μετά, όση ώρα αυτές ήταν εκεί, ο Παππούλης κοίταζε απ᾽ το παράθυρο προς τα έξω, κουνούσε τα χέρια του και έλεγε συνέχεια:
“Τι ωραία βροχή! Τι ωραία βροχή! Πωπώ, βροχή! Πολλή βροχή! Πολλή βροχή!” κι εκείνες έλεγαν, με το λογισμό τους, ότι ο Παππούλης μάλλον είχε πειραχθή απ᾽ την αρρώστια του, γιατί δεν υπήρχε στον ουρανό ούτε ένα συννεφάκι.
Σε λίγες ημέρες άρχισε να βρέχη καταρρακτωδώς, μέρα-νύχτα, και τότε καταλάβαμε, τι είχε συμβεί. Ο Παππούλης μας, με τις ευχές του, άνοιξε τους ουρανούς και σταμάτησε την ανομβρία. Ήταν άνοιξη του 1993 και είχε να βρέξη κανονικά περίπου τρία χρόνια, ώστε οι αρχές προσανατολίζοντο να φέρουν ακόμα και με υδροφόρες νερό για την υδροδότησι των Αθηνών»
(Σίμωνος Μοναχού, Αγ. Ευμένιος Σαριδάκης ο Ποιμήν ο Καλός και Θαυματουργός, εκδ. Επτάλοφος, Αθήνα 2022, 257).
Πηγή: vimaorthodoxias.gr
