Ο αββάς Δωρόθεος, διδάσκοντας κάποια φορά τους μαθητές του για την πρόθυμη συμμετοχή στη νυκτερινή ακολουθία, διηγήθηκε το ακόλουθο περιστατικό:

« Άκουγα για κάποιον μεγάλο και διορατικό γέροντα, ότι, καθώς στεκόταν στην εκκλησία, έβλεπε στην αρχή της ακολουθίας έναν λαμπροφορεμένο άνδρα να βγαίνει από το ιερό. Κρατούσε ένα μικρό σκεύος με αγίασμα κι ένα χριαλίδιο, που το βουτούσε μέσα στο αγίασμα και σταύρωνε με τη σειρά όλους τους αδελφούς.

Τις θέσεις όσων έλειπαν άλλοτε τις σφράγιζε με το σημείο του σταυρού, ενώ άλλοτε προσπερνούσε χωρίς να τις σφραγίσει.

Στην απόλυση της ακολουθίας, τον έβλεπε πάλι να βγαίνει από το ιερό και να κάνει το ίδιο.

Μια μέρα λοιπόν τον σταμάτησε ο γέροντας και τον ρωτάει:

– Πες μου, σε παρακαλώ, ποιος είσαι και τι νόημα έχει αυτό που κάνεις;

– Εγώ, αποκρίθηκε εκείνος, είμαι άγγελος Κυρίου και έχω εντολή να σφραγίζω όσους βρίσκονται στην εκκλησία απ’ την αρχή της ακολουθίας μέχρι το τέλος, για την προθυμία και την επιμέλειά τους.

– Τότε γιατί σφραγίζεις και τις θέσεις μερικών που λείπουν;

– Υπάρχουν αδελφοί, εξήγησε ο άγγελος, επιμελείς και καλοπροαίρετοι, που απουσιάζουν από κάποια ανάγκη, αρρώστια ή εργασία, αλλά με την ευλογία των πατέρων. Αυτούς όλους τους σφραγίζω, γιατί μπορεί να λείπουν, αλλά με την προαίρεσή τους είναι παρόντες. Εκείνους όμως που λείπουν από αμέλεια, έχω εντολή να μην τους σφραγίζω, γιατί γίνονται από μόνοι τους ανάξιοι. »

Από το βιβλίο: ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 154.