Ο άν­θρω­πος που αγα­πά πνευ­μα­τι­κώς, αι­σθά­νε­ται προ­σευ­χό­με­νος, ότι ευ­ρί­σκε­ται εν­τός του Θεού και του αδελ­φού του.

Λυ­πά­ται όταν δεν πο­ρεύ­ε­ται κα­λώς ο αδελ­φός του και προ­σεύ­χε­ται διά την πρό­ο­δόν του.

Ου­δέ­πο­τε αλ­λάσ­σει εκεί­νος που έχει χρι­στια­νι­κήν αγά­πην.

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής