Περί προσευχής Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου ¨Εσσεξ (επιλογές)

“Όταν ο Κύριος μας βρίσκει ικανούς να δεχτούμε τη χάρη Του τότε δεν αργεί να απαντήσει στην ταπεινή μας επίκληση (στην προσευχή). Ο ερχομός του κάποτε μας απορροφά τόσο πολύ ώστε και η καρδιά και ο νους είναι ολοκληρωτικά απασχολημένοι μόνο με Αυτόν….

Ο νους σταματά να διασκορπίζεται. Γίνεται όλος προσοχή. Η καρδιά έρχεται σε κατάσταση δύσκολη να περιγραφεί. Γεμάτη φόβο αλλά ευλαβή και ζωοποιό φόβο. Ο Θεός γεμίζει τα πάντα και όλος ο άνθρωπος ( πνεύμα, νους, καρδιά, αίσθηση και το σώμα ακόμη) ζει μόνο για τον Θεό.

“Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου”.

Είναι αδύνατον να περιγράψω όπως πρέπει την εμπειρία των Θείων επισκέψεων. Αυτές δεν επαναλαμβάνονται πάντα με την ίδια μορφή αλλά σχεδόν σε κάθε περίπτωση υπεισέρχεται κάτι νέο και με διαφορετική σειρά.

Θυμάμαι ότι η επίκληση του Ονόματος του Ιησού Χριστού συνοδευόταν από την αόρατη έλευση Αυτού του Ιδίου….Εκείνη την εποχή ήμουν ήδη ιερέας.

Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας προσέλαβε επίσης άλλο χαρακτήρα. Ήταν όχι μόνο μια πράξη ευλαβείας καθαρή από αμφιβολίες πίστεως αλλά μια αίσθηση του γεγονότος της παρουσίας του Θεού ο οποίος τελεί το μυστήριο……

Μετά από αυτό ερχόταν η νοερά κατανόηση της λειτουργικής πράξεως αλλά δεν γνωρίζω αν θα βρω λόγια για να εκφράσω την εμπειρία μου. Η λειτουργία ως Θεία πράξη αφομοιώνεται με όλη την ύπαρξή μας….

Και προηγουμένως συμμετείχα στα μυστήρια όχι χωρίς πίστη όχι χωρίς αγάπη αλλά με λιγότερο ξεκάθαρη συνείδηση των τελουμένων.

Με την επίκληση του Ονόματος του Ιησού Χριστού μου δόθηκε η πείρα της μακαρίας αλλά και συγχρόνως φοβεράς παρουσίας του Αιωνίου Θεού…”.

Πηγή: askitikon.eu