Έλεγε ο Γέροντας: «Όταν εξομολογώ, πάτερ μου, τους Χριστιανούς και δε βλέπω μετάνοια σε ορισμένους από αυτούς δε διαβάζω συγχωρητική ευχή, γιατί δεν έχω το δικαίωμα εφ’ όσον λείπει η μετάνοια».

Ο Γέροντας, λοιπόν, ενδιαφερόταν για το «έσωθεν του ποτηρίου».

Όταν καμιά φορά χωρίς εσωτερική διάθεση υπακοής του λέγαμε ένα τυπικό «Νάναι ευλογημένο», έλεγε ο Γέροντας:

«Πάτερ μου, θα κάνης υπακοή η έτσι απλώς λες «νάναι ευλογημένο» χωρίς να το πιστεύης;».

Για την Εκκλησία σχεδόν καθημερινά έλεγε:

«Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας».

Τονίζοντας την αξία της ψυχικής μας καθαρότητος κατά τη Θεία Κοινωνία έλεγε:

«Χωρίς την ψυχή μας καθαρή δεν έχουμε κανένα όφελος από τη Θεία Κοινωνία».

Για το μεγάλο δώρο του Θεού, το μεγάλο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως έλεγε:

«Να μη διστάζετε, να μη ντρέπεστε· ο,τι κι αν κάνατε, την πιο μεγάλη αμαρτία έχει την εξουσία ο πνευματικός απ’ τον ίδιο το Δεσπότη Χριστό και τους Αποστόλους με το πετραχηλάκι του –τι αξία έχουν τα ιερά που φοράμε! – να τη συγχωρήση.

Ο,τι συγχωρεί ο πνευματικός, το συγχωρεί ταυτόχρονα κι ο Θεός στον Ουρανό, ο,τι δε συγχωρήσει μένει ασυγχώρητο».