«Ο δε Ιησούς είπεν αυ­­τοις· ουκ οίδατε τι αι­τείσθε».

Ο Ιη­σούς προ­­λέγει στους μα­­θητές του όσα επρό­κειτο να συμβούν τις επόμε­νες ημέρες για να μην σκανδα­λι­σθούν και να μην απογοητευ­θούν.

Προλέγει το πάθος του για να τους προετοιμά­σει, όχι μόνο για το δι­κο του αλλά και για το δικό τους. Γιατί τους το έχει διδάξει πολλές φο­ρες, αλλά γνωρίζει κα­λα ότι ακόμη δεν έχουν κατανοήσει ε­παρ­κως ότι η ζωή των μαθητών του Χριστού, η ζωή όσων πιστεύουν και θα πιστεύσουν σ᾽ Αυ­τον δεν είναι μία ζωή χωρίς δυ­σκολίες και προ­βλήμα­τα, δεν είναι μία πορεία σε πλατεία και ευρύ­χω­ρη οδό, δεν είναι μία ζωή χωρίς βα­ρη και θλι­ψεις και στε­νοχω­ρίες.

Ο Χριστός δεν υπο­σχε­θη­κε ποτέ μία τέτοια ζωή. Ζήτησε από τους μαθητές του να τον ακολουθήσουν σε μία ζωή όπως η δική του· και αυτή η ζωή διέρ­χε­ται μέσα από τη στε­νη και τεθλιμμένη οδό του αγώνος και της αγω­νι­ας του πα­θους και του Σταυρού. Είναι μία ζωή στην οποία ο αν­θρω­πος καλεί­ται να ση­κώσει τον ζυγό και το φορτίο του Ιησού. Κα­λείται να διέλ­θει με­σω θλίψεων και δοκι­μα­σι­ων, όπως διήλθε και η δική του.

Οι μαθητές του όμως δεν το έχουν κατανοή­σει. Και γι᾽ αυτό, ενώ Εκεί­­νος τους μιλά για το Πάθος του, αυτοί του ζητούν τη δόξα. Γι᾽ αυτό και ο Χριστός τους επα­να­φέρει στην πραγματικότητα με ένα αυστηρό σχο­­λιο: «ουκ οίδατε τι αι­τεί­σθε». Δεν γνωρίζε­τε τι ζητάτε. «Ουκ οίδατε τι αιτεί­σθε».

Τα λόγια του Χριστού δεν απευ­θυ­νονται όμως μόνο στους μαθητές του, α­πευ­θύνονται και σε ο­λους εμάς που πιστεύ­ουμε στον Χριστό και θέλουμε να είμαστε μα­θητές του.

Οι άνθρωποι επιθυ­μου­­με πολλά και ζη­του­με από τον Θεό πολ­λα. Ζητούμε όμως σαν τα μικρά παιδιά, που βλέπουν μόνο το ση­με­­ρα. Ζη­τούμε, όπως ζητά σήμερα ο Ια­κω­βος και ο Ιωάννης που αιτού­νται την πρω­τοκαθε­δρία και τη δόξα, αλλά δεν έχουν συνειδητο­ποιή­σει την ανάγκη του πα­θους, δεν έχουν συ­νει­δη­τοποιή­σει ότι ο αν­­θρω­­­πος φθα­νει στην ανά­σταση μέσα από τον Γολγοθά και τον σταυ­ρο.

Το ίδιο κάνουμε πολ­λες φορές και εμείς. Ζητούμε από τον Θεό να μας απαλ­λάξει από τις θλι­ψεις και τις ταλαιπωρί­ες της παρούσης ζωής. Να μας απαλλάξει από τους πειρα­σμούς και τις δοκιμασίες. Και συ­χνα ζηλεύουμε τους αν­θρω­πους που βρίσκονται μακριά από τον Θεό και φαίνονται να ευημε­ρούν και να απολαμβά­νουν τη ζωή και την ευτυχία της.

Όμως η ζωή του ανθρώπου ει­ναι πάντοτε ανάμικτη με θλίψεις και δυσκο­λίες. Κανείς δεν μπορεί να τις αποφύγει, είτε βρίσκεται μα­κριά είτε βρίσκεται κοντά στον Χρι­­­στο. Όσοι ζούν κο­ντα στον Χρι­στο, όσοι θέλουν να είναι πι­στοί μαθητές και α­κο­λουθοί του έχουν όμως ένα δι­πλο πλεονέκτη­μα. Μπο­­­ρούν αφενός να αν­­­τιμετω­πι­σουν αυ­τες τις δοκιμα­σίες και τις θλίψεις ως τον σταυ­ρο που καλού­ν­ται να ση­κω­σουν για να ακολου­θήσουν τον Χρι­στο, και αφετέρου να αξιοποι­ούν τη βοή­­θειά του ώστε να γι­νει το φορτίο τους ελα­φρυ και ο ζυ­γος τους χρη­στος. Και ακόμη μπορούν να υπο­μένουν τις θλίψεις και τις τα­λαιπωρίες του πα­ρο­ντος βίου όχι χω­ρις ελπίδα, αλλά με την ελ­πίδα και τη βεβαιότητα της ανα­στάσεως και της αιωνίου ζωής.

Αυτό βεβαίως δεν ση­μαίνει ότι ο Χριστός μας απαγορεύει να του υπο­βάλλουμε τα αιτή­μα­τα μας. Ασφαλώς όχι. Αντίθετα μάλιστα μας προτρέπει και μας παρακινεί να του ζη­τούμε ο,τι θε­λου­με «εν τη προσευ­χη» και μας υπόσχεται ότι θα μας το δώσει.

Βεβαίως ο Θεός ικανο­ποιεί παρά­λο­γα αιτήμα­τα ή αιτή­ματα που δεν είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας. Γνω­ρι­ζει, άλλωστε, και ο ίδι­ος τις ανάγκες μας και φροντίζει να τις ικα­νοποιεί. Συγχρόνως όμως μας προτρέπει: «ζη­τείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προσ­τε­θήσεται υμίν».

Να, λοιπόν, ποιο αίτημα θα πρε­­πει να έχει προτε­ραι­ο­τητα. Να τι θέλει ο Χριστός να του ζητού­με. Θε­λει να του ζη­του­με να μας χαρίσει τη βα­σι­λεία του, γιατί σε κα­νέναν δεν την χαρί­ζει, αν δεν του τη ζη­τήσει. Κανέναν δεν αναγκάζει να εισέλ­θει σ᾽ αυτήν, αν δεν το επι­θυμεί. Γι᾽ αυτό ας κάνουμε και εμείς το αίτημα της βασιλείας του Θεού σταθερό και πρώτιστο αίτημά μας, όχι μόνο για να μην πεί και σε μας ο Χριστός το «ουκ οίδατε τι αιτεί­σθε», αλλά και για να μας αξιώσει να την απολαύσουμε και εδώ στη γη αλλά κυρίως στον ουρανό αιωνίως.

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων κήρυξε το θείο Λόγο, κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη Βέροια