Anthony Bloom: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο Απόστολος Θωμάς είναι γνωστός, ως Άπιστος. Και το όνομα Άπιστος, συκοφαντεί έναν άνθρωπο που απείχε πολύ από το να είναι άπιστος στον Διδάσκαλο και Κύριό Του.

Όταν ο Χριστός έφυγε από την Ιερουσαλήμ, επειδή οι Εβραίοι ήθελαν να Τον δολοφονήσουν, έμαθε για την αρρώστεια και τον θάνατο του Λαζάρου· στράφηκε στους μαθητές Του και είπε, « Ας επιστρέψουμε πίσω στην Ιερουσαλήμ για να τον κάνουμε καλά, να τον φέρουμε πίσω στη ζωή.» Και ο καθένας από τους Αποστόλους έλεγε, «Θέλουν να σε σκοτώσουν και επιστρέφεις εκεί;» Μόνο ο Θωμάς είπε στους φίλους του Αποστόλους, «Ας πάμε μαζί Του και να πεθάνουμε μ’ Αυτόν». Αυτός δεν είναι ο λόγος ενός άπιστου, κάποιου που είναι διχασμένος ανάμεσα στην πίστη και στη λογική. Είναι τα λόγια κάποιου που είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον δάσκαλο του, που είναι ολοκληρωτικά πιστός και δοσμένος σ’ Αυτόν.

Τι συνέβη τότε, την ημέρα που ο Χριστός παρουσιάστηκε στους μαθητές Του μετά από την Ανάσταση Του, όταν απουσίαζε ο Θωμάς; Τι συνέβη, ώστε όταν επέστρεψε σ’ αυτούς και άκουσε τα νέα της Ανάστασης, κοίταξε γύρω και είπε, «Θα πιστέψω μόνο αν το διαπιστώσω ο ίδιος, αν μπορώ να – ψηλαφίσω – την Ανάσταση του Διδασκάλου, του Κυρίου, που είδα σταυρωμένο και νεκρό.» Τι συνέβει, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια τους;

Πιστεύω, επειδή είχαν μια χαρά όλο ενθουσιασμό, αλλά τίποτα ιδιαίτερο δεν είχε συμβεί σε αυτούς. Ναί, χάρηκαν που ο Χριστός τους είχε επισκεφτεί, που ήταν ανάμεσα τους, που ήταν ζωντανός˙ αλλά παρέμειναν οι ίδιοι. Εκείνος είχε αλλάξει, εκείνοι όχι. Μονο όταν το Άγιο Πνεύμα τους επισκίασε, έγιναν καινούργια πλάσματα, καινούργιοι άνθρωποι, νέοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Επειδή τότε, οι άνθρωποι όταν τους συνάντησαν, τους κοίταξαν τους άκουσαν, και είδαν ανθρώπους που απ’ αυτόν ήδη τον κόσμο απέπνεαν την αιώνια ζωή.

Ο C. S. Lewis σ’ ένα από τα γραπτά του είπε, ότι όταν οι άνθρωποι είδαν τους Αποστόλους, τους κοίταξαν καλά και είπαν, «κοιτάξτε, τα αγάλματα μεταμορφώθηκαν σε ζωντανούς ανθρώπους.» Ναί, όλοι μας είμαστε, μπορούμε κάλλιστα να είμαστε, σαν αγάλματα. Αλλά καλούμαστε να γίνουμε ζωντανοί άνθρωποι. Καλούμαστε, όλοι μας, να γίνουμε μάρτυρες της Αναστάσεως, της ζωής, του θανάτου του Χριστού, της νίκης του Θεού.

Αλλά οι άνθρωποι μπορούν να πούν, όταν μας συναντούν – εμένα κι εσένα- , «Ναί, είναι αλήθεια· ο Χριστός αναστήθηκε, επειδή αυτή η γυναίκα, αυτό το παιδί, αυτός ο άνδρας είναι ζωντανοί με μια ζωή που δεν υποπτευόμουνα, μια ζωή που δεν μπορούσα να φανταστώ»; Όχι μια ζωή με την έννοια μόνο του ενθουσιασμού, αλλά με μια ένταση θεικής ζωής μέσα μας. Και αυτό είναι το ζητούμενο για τον καθένα μας. Πρέπει να είμαστε σε θέση να γίνουμε φορείς αυτής της ζωής όχι με λέξεις, αλλά κάπως διαφορετικά.

Θυμάμαι από παλιά μια ιστορία από τη νιότη μου. Ένας πολύ αξιόλογος κήρυκας προσκλήθηκε να δώσει ένα μάθημα στα παιδιά του κατηχητικού σχολείου. Μίλησε υπέροχα. Εμείς, οι νέοι αρχηγοί, στηριζόμασταν στον τοίχο, ακούγοντας με θαυμασμό τα όσα είπε. Αλλά όταν τελείωσε η ομιλία, ο Καθηγητής Ζάντερ κάλεσε ένα μικρό αγόρι επτά χρονών και του είπε, «Λοιπόν, πως ήταν;» Και το μικρό αγόρι είπε, «Ω, ήταν διασκεδαστική· αλλά τι κρίμα που ο Πατέρας δεν πιστεύει ο,τι λέει.»

Δεν ήταν αλήθεια. Αλλά η απάντηση των παιδιών προήλθε από το γεγονός ότι αυτός ο ιεροκήρυκας συνήθιζε να μιλάει σε ενήλικες μ’ ένα πνευματικό επίπεδο. Δεν έβαζε την καρδιά του σε όσα έλεγε, επιχειρηματολογούσε, και δεν είχε αγγίξει τα παιδιά. Και τα παιδιά νόμισαν ότι δεν εννοούσε τα όσα είπε, επειδή ο,τι είπε δεν σήμαινε γι’ αυτά κάτι.

Δεν συμβαίνει το ίδιο και μ’ εμάς όταν μιλάμε για την πίστη μας; Για την αιώνια ζωή; Για την Ορθοδοξία; Μπορούν οι άνθρωποι να μας κοιτάζουν και να λένε: «Ναί, είναι αλήθεια, επειδή μπορώ να δω ότι δεν είναι πλέον άγαλμα, ένα κομμάτι ξύλο, ένα κομμάτι πέτρα. Είναι ζωντανός, ζει μέσα του την αιώνια ζωή.» Και αυτό είναι πρόκληση για μας. Πρέπει να μάθουμε όλοι να θέτουμε ερωτήματα για τον εαυτό μας σ’ εμάς τους ίδιους, και να ρωτάμε: γνωρίζω ότι ο Χριστός αναστήθηκε; Όχι απ’ αυτά που ακούμε, όχι από βιβλία, όχι από άλλους, αλλά από μια εσωτερική εμπειρία. Ζω μέσα μου την αιωνιότητα, ή όχι; Εάν ναί, τότε οι λόγοι μου θα είναι λόγοι ζωής και δύναμης. Όταν ο Χριστός μίλησε στους μαθητές Του, καθώς μας λέει ο Θειος Άγιος Ιωάννης, το πλήθος έφυγε, και ο Χριστός είπε, «Πρόκειται να φύγετε κι εσείς;» Και ο Πέτρος, μιλώντας εξ ονόματος όλων, είπε, «Που να πάμε; Τα λόγια Σου είναι λόγια ζωής αιωνίου.» Δεν ήταν περιγραφή της αιώνιας ζωής, δεν επρόκειτο για μια ομιλία που είχαν διαβάσει. Αλλά κάθε λόγος Του ήταν ζωή, και φορέας ζωής· όταν μιλούσε, ξυπνούσε στον καθένα τους τον πόθο για την αιώνια ζωή.

Έτσι θα έπρεπε να είναι οι λόγοι μας, η παρουσία μας, η μαρτυρία μας στον κόσμο. Ας το συλλογιστούμε, επειδή είμαστε υπεύθυνοι για τον κόσμο που ζούμε. Είμαστε πραγματικά ζωντανοί, ή απλά ένα κομμάτι ενός κόσμου που έχει χάσει το δρόμο του; Αμήν.

Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)