Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο· ο Θεός όμως με την Ανάστασή Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία. Στα χτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· στις ύβρεις τις ευλογίες· στο θάνατο την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς τον Θεό όσο όταν Τον σταύρωσαν· και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους όση όταν αναστήθηκε… Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεό θνητό, αλλ’ ο Θεός με την Ανάστασή Του κατέστησε τους ανθρώπους αθάνατους. Αναστήθηκε ο σταυρωθείς Θεός και θανάτωσε τον θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον. Η αθανασία κατέκλυσε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του.

Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας και έγινε φοβερή και για τον ίδιο τον θάνατο. Διότι πριν από την Ανάσταση του Χριστού ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο, ενώ με την Ανάσταση του Κυρίου γίνεται ο άνθρωπος φοβερός για τον θάνατο. Αν ο άνθρωπος ζει με πίστη στον αναστάντα Θεάνθρωπο, ζει υπεράνω του θανάτου. Καθίσταται απρόσβλητος και από τον θάνατο. Ο θάνατος μετατρέπεται σε «υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου, άδη, το νίκος;»[1].Έτσι, όταν ο εν Χριστώ άνθρωπος πεθαίνει, αφήνει απλώς το ένδυμα του σώματός του, για να το ενδυθεί ξανά κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.

Μέχρι την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου· η πρώτη ήταν η ζωή, και ο θάνατος η δεύτερη. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει τον θάνατο ως κάτι το φυσικό. Αλλά με την Ανάστασή Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα: Η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικό στον άνθρωπο, και το αφύσικο έγινε ο θάνατος…

Ο άνθρωπος γεννιέται πραγματικά όχι όταν τον φέρει στον κόσμο η μητέρα του, αλλά όταν πιστέψει στον αναστάντα Σωτήρα Χριστό· διότι τότε γεννιέται στην αθάνατη και αιώνια ζωή, ενώ η μητέρα γεννά το παιδί προς θάνατον, για τον τάφο. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μητέρα «πάντων ημών», όλων των χριστιανών, η μητέρα των αθανάτων. Με την πίστη στον Ανάσταση του Κυρίου γεννιέται ξανά ο άνθρωπος, γεννιέται για την αιωνιότητα…

Σε τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: «Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!»… Σε καθεμιά από αυτές τις λέξεις βρίσκεται από ένα Ευαγγέλιο, και στα τέσσερα Ευαγγέλια βρίσκεται όλο το νόημα όλων των κόσμων του Θεού, ορατών και αοράτων…

Γι αυτό για την ανθρώπινη ύπαρξη ο αναστάς Κύριος είναι τα πάντα εν πάσι σε όλους τους κόσμους: ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Αγαπητό, το Χαρμόσυνο, το Θεϊκό, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθεια μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιώνια Ζωή σε όλες τις θείες αιωνιότητες και απεραντοσύνες.

Γι αυτό και πάλι και πολλές και αναρίθμητες φορές «Χριστός ανέστη»!

Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς
μεταγλωττισμένο απόσπασμα
από το βιβλίο Άνθρωπος και Θεάνθρωπος

[1] Πρβλ. Α´ Κορ. ιε´ 55-56.