Κάθε πιστός μπορεί να μάθει πολλά – πάρα πολλά, πράγματι – από τον βίο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο μόνο περιστατικά.

Το πρώτο αφορά τις συχνές επισκέψεις της στον Γολγοθά, το ’Όρος των Ελαιών, τον Κήπο της Γεθσημανή, τη Βηθλεέμ και άλλες τοποθεσίες που της θύμιζαν τον Υιό της. Σε όλους αυτούς τους τόπους η Παναγία προσευχόταν γονυκλινής– ιδίως μάλιστα στον Γολγοθά.

Έτσι εκείνη έδωσε το πρώτο παράδειγμα και έναυσμα στους πιστούς να επισκέπτονται τους ιερούς τόπους, από αγάπη προς Αυτόν, ο Οποίος με την Παρουσία Του, με το Πάθος και την δόξα Του καθαγίασε όλους αυτούς τους τόπους και καθιέρωσε την σημασία τους.

Ακόμη, μαθαίνουμε πως εκείνη προσευχόταν να μεταστεί γρήγορα απ’ αυτή τη ζωή, ούτως ώστε, όταν η ψυχή της θα χωριζόταν από το σώμα της να μην συναντήσει τον άρχοντα του σκότους και τα τρομακτικά κολαστήριά του κι έτσι, μακριά από τις ζοφώδεις περιοχές του άδη, να μη δει τα φρικτά μαρτύρια των αμαυρωμένων από την αμαρτία ψυχών.

Βλέπετε λοιπόν, πόσο φοβερό πράγματι είναι για την ψυχή το πέρασμά της από τα τελώνια; Όταν εκείνη, η οποία γέννησε τον Εξολοθρευτή του Άδη και κατέχει η ίδια φοβερή δύναμη κατά των δαιμόνων, προσευχόταν μ’ αυτόν τον τρόπο, εμείς τι πρέπει να κάνουμε;

Από την ακρώρεια της ταπεινώσεώς της παραδόθηκε η Παναγία στον Θεό και δεν επαναπαύτηκε στα δικά της έργα πόσο μάλλον εμείς θα πρέπει να μην επαναπαυόμαστε στα δικά μας έργα, αλλά να παραδινόμαστε στα χέρια του Θεού, ικετεύοντας με δάκρυα για το Έλεος Του, ιδίως την ώρα της αναχωρήσεως της ψυχής από το σώμα.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς