Η αγάπη μας προς την Παναγία είναι ανταπόδοση των όσων εκείνη έκανε και εξακολουθεί να κάνει για εμάς.

Ανταύγειες αυτής της αγάπης είναι και τα θεσπέσια υμνογραφήματα της Εκκλησίας μας, τα αφιερωμένα στην Κυρία Θεοτόκο.

Το απερίγραπτο πνευματικό κάλλος της Κυρίας Θεοτόκου, έτρωσε τις καρδιές των θείων Πατέρων της ᾿Εκκλησίας μας και τους μετέβαλε σε κιθάρες μουσουργικές που πάνω τους η χορδή του Αγίου Πνεύματος συνέθεσε παναρμόνιες μελωδίες στην χάρη της.

Οι ιεροί υμνογράφοι και θείοι μελωδοί, για να εκφράσουν το απαράμιλλο κάλλος της «καλής εν γυναιξί» Θεοτόκου, επιστρατεύουν στο λόγο τους όλη τη δημιουργία, φέρουν όλες τις λαμπρές εικόνες της φύσης. Και την ονομάζουν θάλασσα και πέλαγος των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, όρθρο φαεινό, φωτεινή νεφέλη, ελαία κατάκαρπη, περιστερά αμόλυντη.

Όμως κι αυτοί ακόμη οι θεοφόροι νόες, δεν μπόρεσαν να καλύψουν, με όλους τους ύμνους, μ᾿ όλες τις αγγελικές ωδές τους, μ᾿ όλες τις βαθύνοες θεολογικές συλλήψεις τους, όσες ομορφιές, όσες δόξες, όσα χαρίσματα, όσα θεία φώτα, όσες τελειότητες, όση αγαθότητα, όση αγιότητα έχει και εκπέμπει η Θεοτόκος Μαρία.

Και καταλήγουν, κατανοώντας οι ψαλμωδοί την αδυναμία του ανθρώπινου και ομολογούν:

«Υπερίπταται, Θεοτόκε αγνή, το θαύμα, την δύναμιν των λόγων». Ξεπερνά το θαύμα και το κάλλος της Παναγίας μας, το θαύμα και το κάλλος της Δημιουργίας. Όλο το κάλλος της Παρθένου είναι έσωθεν. Είναι ο καρπός της κοιλίας της, είναι ο Υιός της, το φως του κόσμου.

Στη λειτουργική μας ζωή αυτές οι Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελούν μία ακόμη νησίδα ευφροσύνης μέσα στην Άνοιξη και την προετοιμασία για το Πάσχα, που κάνει όλα τα ωραία και όμορφα να φαίνονται κατορθωτά, ευκολοπλησίαστα.

Είναι ένα θεομητορικό μονοπάτι, που μας οδηγεί με ασφάλεια στη σταυροαναστάσιμη πορεία προς το Πάσχα.

Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ένα ακόμη δώρο της Παναγίας στην ανθρωπότητα αλλά και στον καθένα μας προσωπικά, μέσα σ᾿ αυτήν την εγκάρδια κοινότητα και ατμόσφαιρα της ακολουθίας αυτής.

Με την Θεοτόκο ο κόσμος ξαναφωτίστηκε…

Απόσπασμα ομιλίας του π. Παταπίου, που εκφωνήθηκε κατά τους Β΄ Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, στις 25 Μαρτίου 2016, στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέου Κρήτης, στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου.

Τους Χαιρετισμούς έψαλλε ο καθηγούμενος της Μονής Μεγίστης Λαύρας και Γέροντας του ομιλητού αρχιμανδρίτης Πρόδρομος, ο οποίος συνοδευόταν από τον Γέροντα Αβραάμ Λαυριώτη, εκ των προισταμένων της Ι. Μονής.