Μια προσευχή για την οικογένεια από τον Γέροντα Ιωσήφ ώστε να επικρατήσει η ειρήνη, η υγεία (πνευματική και σωματική) και να επέλθει απλόχερα η ευλογία του Θεού σε όλη την οικογένεια.

Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο του ουρανού, όπου ανθοί λογής – λογής, ωραίοι και ευωδιαστοί απ’ του παραδείσου τις ευωδίες – τα παιδιά εννοώ, και δένδρα καλλίκαρπα οι γονείς, φτάνει η ζήλεια του εχθρού όπως και στις Εδέμ τον κήπο.

Και μεταμορφώνεται, και πλησιάζει, και δείχνει ενδιαφέρον, και συνομιλεί με κάθε άνθρωπο της φαμελιάς χωριστά, τάχα για το καλό του.

Για την θεοδότη ελευθερία, την πρόοδο, την ανάδειξη είναι ο λόγος που σιγοσφυρίζει.

Και πέφτει στις ψυχές ο σπόρος του.

Κι εκεί π’ ανθίζανε οι μοσχομύριστοι ανθοί, δες τώρα πλήθος τα ζιζάνια και τα αγκάθια, όχι στη γη, μα μέσα στο νού και την ψυχή.

Κι’ ασχημίζουν οι μορφές. Και σκληρύνουν οι φωνές. Και παγώνει η αγάπη. Και γίνεται στενό στο σπίτι. Δεν τους χωρεί. Και ξεπορτίζουν και δεν λένε να γυρίσουν.

Κι’ όταν γυρίζουν, γυρίζουν σα σε πανδοχείο.

Να φάω δος μου και στρώσε μου να κοιμηθώ.

Και δίχως να πληρώνουν έστω μ’ ένα χαμόγελο…

Και απ’ τα αγόρια τούτο, κι’ αλλί, κι’ απ’ τα κορίτσια. Μα κι’ απ’ τη μάνα καμμιά φορά (ω συμφορά) κι απ’ τον πατέρα…

Στο θεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο μπήκε ο χαλαστής…

Σώσε, Κύριε, τη φαμελιά…

Του γείτονα ή του συγγενή ή τη δική μας. Η φωτιά, σαν πιάσει, παίρνει σειρά τα σπίτια.

Σβήσε τα πάθη.

Στείλε το καθάριο αγέρι της χάρης Σου.

Ανακάλεσε την αγάπη στο νεοφύτευτο και θεοπότιστο τούτο κηπάριο: Την οικογένεια.

Σε παρακαλώ, Χριστέ μου, άκουσε με Συ που έζησες την οικογένεια και τόση χάρη κι’ ομορφιά της έδωσες.