Γεννήθηκα στη Χίο το ‘71, από πολύτεκνη οικογένεια. Εκεί πέρασα και τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου δεν είχε σχέση με την εκκλησία, ήταν έμπορος. Η μητέρα μου στο σπίτι. Μεγάλωσα στη Δραπετσώνα. Φτώχια πολύ. Από μικρός είχα την τάση να βοηθώ, να συμμετέχω και να συμπονώ καταστάσεις, πίστεψα ότι μπορώ να βοηθήσω περισσότερο μέσα από το σχήμα. Τελείωσα το Παιδαγωγικό και τη Θεολογική Σχολή και ταξίδεψα αρκετά στο εξωτερικό, σε ιεραποστολές.
Μετά τις σπουδές μου χειροτονήθηκα σε μια περιοχή πολύ δύσκολη, στην Ακαδημία Πλάτωνος, στον Άγιο Γεώργιο. Έπεσα σαν αλεξιπτωτιστής στη συγκεκριμένη ενορία, δεν είχα ιδέα πού πήγαινα. Τα προβλήματα τεράστια. Ο Κολωνός έρχεται πρώτος σε ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας, διακίνησης ναρκωτικών, σε παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο. Αυτό που είδα γύρω μου ήταν εγκατάλειψη, παιδιά 16-17 χρόνων που δεν είχαν τελειώσει καν το δημοτικό, παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών που υπήρχε μόνο η μητέρα. Και οι δύο να υπήρχαν, τα προβλήματα άλυτα. Κάποιος απ’ τους δύο θα ήταν σε χρήση ή με βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Αναγκάστηκα να βγω προς τα έξω στην ενορία, να πλησιάσω αυτά τα παιδιά, γιατί δεν έρχονταν στην εκκλησία. Γινόταν χαμός.
Σιγά- σιγά με εμπιστεύτηκαν. Αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες ομάδες υποστηρικτικές να βοηθήσουμε τα μεγαλύτερα παιδιά να ξαναπάνε στο σχολείο. Τουλάχιστον να βγάλουν το γυμνάσιο. Τους βρήκαμε επιδοτούμενα προγράμματα για να αποκτήσουν μια ειδικότητα, να μπορούν να δουλέψουν. Αυτή ήταν η πρώτη μου μέριμνα. Μπορέσαμε και νοικιάσαμε το πρώτο κέντρο που ήταν στην οδό Πύλου, στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ένα πρώην καφενείο, άθλιο. Ήταν δραματική η κατάσταση, υπήρχαν πάρα πολλά παιδιά, αναγκαστήκαμε και νοικιάσαμε και στη Λένορμαν άλλους χώρους για τα μεγαλύτερα παιδιά. Στην αρχή ήμασταν όλοι μαζί, από τα παιδιά του νηπιαγωγείου μέχρι του λυκείου, και προσπαθούσαμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες χωρίς βοήθεια από πουθενά.
Το ρίσκο τεράστιο. Θέλει να έχεις αποφασίσει να πέσεις στο κενό. Λέει σε κάποιο σημείο στο Ευαγγέλιο ο Χριστός: «Δεν χρειάζεται να μιλάς ωραία για να μιλήσεις για μένα, εγώ θα σου βάλω τα λόγια. Μην ψάχνεις τα μέσα, εγώ θα σου τα δώσω τα μέσα» που σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς απ’ τη δική σου τη μεριά, κι από κει και πέρα οι δρόμοι ανοίγουν. Αφού είχαμε καταθέσει τα πάντα, τότε πραγματικά να γινόταν το θαύμα, βρισκόταν κάποιος απ’ το πουθενά και μας στήριζε. Οι εθελοντές δεκάδες. Κι έτσι πάνε έντεκα χρόνια τώρα.
Δεν είχαμε καμία οικονομική βοήθεια από την εκκλησία. Δεν πήραμε ποτέ λεφτά, παρόλο που χτυπάμε συνέχεια πόρτες. Εκκλησία όμως δεν είναι μόνο η διοικούσα, εκκλησία είναι ο απλός ο λαός. Και κάθε φορά που έχανε την εμπιστοσύνη του εμείς είχαμε πολύ περισσότερη βοήθεια, γιατί ο κόσμος έψαχνε να βρει αποκούμπι. Να βρει κάτι καθαρό που να αξίζει, να μην απελπιστεί. Να μη φύγει η ελπίδα.
Το κακό πουλάει περισσότερο, γι’ αυτό και προβάλλεται πιο πολύ. Δύο μόνο καλοί άνθρωποι όμως αρκούν να φτιάξουν μία εκκλησία. Δεν μπορείς να μιλάς για όλους και να το γενικεύεις.
Υπάρχει και μια πλευρά των βραβείων που θα έλεγα είναι χρήσιμη. Λειτουργούν ως πιστοποίηση, γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί. Υπάρχουν διάφορα άσχημα που έχουν γίνει και ο κόσμος είναι δύσπιστος και δύσκολα αποφασίζει να βοηθήσει. Όμως τα βραβεία βοηθούν. Και δεν είναι μόνο της UNESCO, είναι και των δύο Πρόεδρων της Δημοκρατίας, μας βράβευσε και η Ακαδημία Αθηνών στις 30 Δεκέμβρη, μας κάλεσαν να μιλήσουμε στη Βουλή. Αναγνωρίζεται η προσφορά μας, που όμως προέρχεται κυρίως από τον απλό τον κόσμο, τον φτωχό, και κάποιους λιγοστούς ανθρώπους που έκαναν μια γενναιόδωρη κίνηση και μας βοήθησαν. Από τις προσφορές τους καταφέραμε και ήρθαμε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο νέο μας κτίριο στη Ζηνοδώρου.
Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος.
Υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν ο παπάς, η εκκλησία με τους μουσουλμάνους ή με τους ξένους. Είχαμε συνηθίσει την εκκλησία να είναι Έλληνες, ορθόδοξοι, όμως δεν είναι σωστό αυτό. Εμείς ανοίξαμε τις πόρτες σε όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν και μας απειλούν. Σ’ αυτούς δεν κρατάμε κακία, τους μιλάμε και ας μη μας καταλαβαίνουν. Απλά λέω ότι αν δεν προσέξουμε όλο αυτόν τον κόσμο που είναι σε απελπισία, που είναι περιθωριοποιημένος, αύριο μεθαύριο θα τον βρούμε στην πόρτα μας.
Το πιο μεγάλο μου όφελος από την ασχολία μου με την Κιβωτό; Πολύ αγάπη. Αν κάποιος το αφουγκραστεί, θα δει ότι είναι μία εκκωφαντικά σιωπηλή αγάπη. Τη νιώθεις, τη βιώνεις. Αισθάνομαι πατέρας πάρα πολλών παιδιών που έχουν μεγαλώσει, που έχουν φύγει και επιστρέφουν να μου πουν «σε αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο, από σένα έμαθα να ζω σωστά». Αυτό το κέρδος δεν μπορέι να να εκτιμηθεί.
Η λέξη «Θεός» σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Είναι τόσο κοντά μας που μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να τον πιάσουμε. Ποιος πάει σήμερα να επισκεφτεί έναν φυλακισμένο; Να του δώσουμε κουράγιο, να του δώσουμε ελπίδα – αυτό είναι ο Θεός. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος. Η μεγαλύτερη καμπάνια υπέρ της πίστης και του Θεού είναι το να προσπαθείς εσύ να μου αποδείξεις ότι δεν υπάρχει που σημαίνει ότι διαμαρτύρεται ο εαυτός σου μέσα σου για χίλια δύο πράγματα…
Πηγή: lifo.gr
