Το απόλυτο σύμβολο για τη θέληση της ζωής και τη δύναμη της αγάπης, ο Ντικ Χόιτ, που έκανε ironman, κουβαλώντας πάντοτε τον τετραπληγικό γιο του Ρικ, έφυγε σε ηλικία 81 ετών. Και αυτή είναι η γλυκά στενάχωρη ιστορία τους.
Σε ηλικία 81 ετών η καρδιά του τον νίκησε τελικά. Αφού ο ίδιος ταυτόχρονα την είχε περιφρονήσει και την είχε αγαπήσει όσο κανείς. Καρδιακός από τα 50 του, ο Ντικ Χόιτ κατάφερε να ξεπεράσει κάθε λογική και να γίνει ο πιο σπουδαίος μπαμπάς του κόσμου. Τώρα όμως έφυγε από τη ζωή. Μόνο που αυτό ίσως να μην είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα της ιστορίας. Ισως η μεγαλύτερη λύπη να βρίσκεται στο ότι το αναπηρικό καρατσάκι του Ρικ θα περιμένει μετέωρο, σε μία αναμονή, να θυμάται τις πιο γλυκές-δύσκολες στιγμές που έζησαν οι δυο τους, γράφοντας ιστορία στις διαδρομές της υφηλίου. Ο Ντικ κι ο Ρικ. Ενας αδύναμος μπαμπάς που έγινε ο πιο δυνατός όλων, για να μπορεί ο παραπληγικός γιος του να απολαμβάνει το ταξίδι….
Αυτό το κείμενο θαυμασμού και σεβασμού προς τον εκλιπόντα Ντικ γράφτηκε στο gazzetta.gr στις 14 Δεκεμβρίου του 2011. Και σήμερα που δημοσιεύται ξανά, είναι η γιορτή του πατέρα!
Εγραψα και έσβησα καμία 20αριά φορές την εισαγωγή. Πως να ξεκινήσεις και πως να περιγράψεις κάτι τέτοιο; Τη λύση μου την έδωσε το ίδιο το απίστευτο βίντεο-ντοκουμέντο μίας ιστορίας για τη δύναμη που σου δίνει η αγάπη και έτσι η αρχή είναι το φινάλε. Αυτό δηλαδή που έγραψε ο Απόστολος Πάυλος στην επιστολή του προς Φιλιππισίους: «Μπορώ να κάνω τα πάντα μέσω αυτού που μου δίνει δύναμη!»
Δεν είναι βέβαιο εάν ο Ντικ Χόιτ πίστευε στον Θεό ή γενικότερα σε κάτι ανώτερο του ανθρώπου. Η μήπως ήταν η απύθμενη αγάπη για τον γιο του Ρικ που του έδωσε τη δύναμη να αισθάνεται ικανός να κινήσει ακόμα και βουνά. Ναι, ακόμα και αυτό να έπρεπε να κάνει, είναι βέβαιο πως θα έβρισκε τον τρόπο να το καταφέρει. Αυτό πάντως που τόλμησε για χάρη του παιδιού του, δεν έχει προηγούμενο. Οχι τουλάχιστον σε σχέση με τον αθλητισμό…
Η γέννα, ο θάνατος, η καινούργια ζωή
Στις 16 Γενάρη του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, η Τζούντι Χόιτ βίωσε την χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσε να ζήσει μία επίδοξη μητέρα. Η γέννα ήταν δύσκολη, καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου, σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του. Τελικά το αγοράκι έζησε, αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του, δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.
Οταν το μωρό έγινε εννέα μηνών και οι γονείς συνειδητοποίησαν πως ήταν τετραπληγικός, οι γιατροί τους πρότειναν να τον βάλουν σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα, όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Χόιτ ήταν κατηγορηματικοί. Βλέπετε τα ματάκια του Ρικ ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα “φυτό” και έτσι πήραν την δύσκολη απόφαση να τον μεγαλώσουν μαζί μαζί με τ’ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
Ενα ανέκδοτο και ένα γέλιο σε μία οθόνη
Όταν ο Ρικ έγινε 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: «Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!» «Σας παρακαλώ, μιλήστε του. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» είπε, ο πατέρας. Ο καθηγητής διηγήθηκε στον Ρικ ένα ανέκδοτο και εκείνος γέλασε.
Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρικ με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε έναν κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Μια μέθοδος που μέχρι σήμερα έχει βγάλει αρκετές ψυχές από τη σιωπή τους.
«Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ»!
Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών, ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Ρικ γύρισε στο σπίτι, είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ». Ο Ντικ σάστισε. Δεν είχε τρέξει ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο. Πώς θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για οκτώ ολόκληρα χιλιόμετρα; Το δοκίμασαν. Και τα κατάφεραν!
Μετά την υπερπροσπάθεια ο Ντικ ήταν κατάκοπος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Είχε κάνει δύο stends, καθώς είχε προβλήματα με την καρδιά του. «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!», του είπε ο πιτσιρικάς και σαν όλα να γιατρεύτηκαν για τον πατέρα που αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και δυο χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Έτρεξαν και τερμάτισαν!
Ο «σιδερένιος» άνδρας
Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο (τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ.). Ο Ντικ αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και όσο ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Ρικ ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τριάθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο (3,8 χλμ. κολύμπι, μαραθώνιος 42.195 μ. Τρέξιμο, 180 χλμ. ποδηλασία), που διεξάγεται στη Χαβάη. Πρόκειται για δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή, για εκείνους που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει τη σωματική εξάντληση.
Ο Ντικ το επιχείρησε έξι φορές. Και τερμάτισε και τις έξι! Από το 1979 που συμμετείχαν στο μαραθώνιο της Βοστώνης, ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ (Team Χόιτ) συμμετείχαν σε περισσότερα από αθλητικά γεγονότα. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Ντικ να τρέξει μόνος του, μιας και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Η απάντηση του Ντικ ήταν άμεση και μονολεκτική, «ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ»!
Ο Ρικ κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε, δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Ντικ ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. Ηταν μάλιστα τέτοια η θέλησή του, που όταν κάποια στιγμή το 2010 ο γιατρός χτύπησε το καμπανάκι στον πατέρα: «Εάν συνεχίσεις, θα πάθεις έμφραγμα», εκείνος του έδωσε μία ασυνήθιστη, μα άκρως αναμενόμενη για την περίπτωση του απάντηση: «Θα τρέχω με τον Ρικ μέχρι να πεθάνω!»
Η πιο συγκινητική στιγμή τους όμως στήθηκε μπροστά από μία κάμερα. Σε μία τηλεοπτική συνέντευξη των Χόιτ, ρώτησαν τον Ρικ, μετά απ’ όλα αυτά, τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Και τότε ο Ρικ έγραψε στον υπολογιστή: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»!
Ο Ντικ έτρεξε μαζί με τον Ρικ 32 φορές στον Μαραθώνιο της Βοστώνης που αποτελούσε και την αγαπημένη τους διαδρομή. Ηταν τόσο γιγαντιαία η προσπάθειά του, που όταν το 2014 αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει, οι διοργανωτές τοποθέτησαν προς τιμήν του ζευγαριού ένα άγαλμά τους στην αφετηρία της διαδρομής. Ενα άγαλμα που όλοι μας θα έπρεπε να κοιτάζουμε ευλαβικά και με αίσθηση μετάνοιας για όλα τα “δεν μπορώ” που είπαμε στη ζωή μας…
Πηγή: gazzetta.gr
